Abdülhamid I (ur. 1725, zm. 1789) – 27. sułtan Imperium Osmańskiego z dynastii Osmanów, rządzący w latach 1774-1789. Był synem sułtana Ahmeda III i Rabiâ Sultan. Ojciec sułtanów: Mustafy IV i Mahmuda II.
Biografia[]
Abdülhamid I urodził się w 1725 roku jako młodszy syn sułtana Ahmeda III. Większość swojego życia spędził w komfortowym więzieniu. Od swojej matki - Rabii, zdobywał doświadczenie.
Po śmierci Mustafy III w 1774 roku, Abdulhamid zasiadł na tronie (w wieku 49 lat). W momencie objęcia tronu, skarbiec państwa świecił pustkami. Sułtan nie był w stanie zapłacić Janczarom corocznej premii.
Za panowania sułtana Mustafy III, Imperium prowadziło wojnę z Rosją. Abdulhamid I musiał ją dokończyć, jednak wojna została przegrana przez Osmanów. Zakończyła się ona Traktatem w Küczük Kajnardży, na mocy, którego:
- Imperium Osmańskie oddaje Rosji Jedysan.
- Imperium Osmańskie straciło zwierzchnictwo nad Chanat Krymski
- Krym stał się protektorem Rosji
- Bukowina staje się częścią Austria.
W 1782 roku podczas pożaru w Konstantynopolu, sułtan zorganizował brygadę przeciwpożarową.
Zreformował odziały Janczarów oraz flotę wojenną.
Sułtan nie mógł się pogodzić z utratą Krymu. W 1787 roku wypowiedział nową wojnę przeciwko Rosji. Rosja wraz z pomocą Austrii zdołały pokonać Imperium Osmańskie. Rosjanie zdobyli miasto Oczaków, którego cała ludność została zmasakrowana przez Rosjan.
Po wydarzeniach w mieście Oczaków, Abdulhamid I zapadł na poważną chorobę. Zmarł w 1789 roku (w wieku 64 lat), po 15-letnim panowaniu.