Adolf-Friedrich Kuntzen (ur. 26 lipca 1889 roku w Magdenburgu, zm. 10 lipca 1964 roku w Abbensen) – niemiecki wojskowy, generał wojsk pancernych Wehrmachtu.
Biografia[]
Młodość i I wojna światowa[]
Adolf-Friedrich Kuntzen urodził się 26 lipca 1889 roku w Magdenburgu. Służbę wojskową rozpoczął 10 marca 1909 roku w 1. Pułku Huzarów. W 1910 roku awansował do stopnia porucznika. Brał udział w I wojnie światowej i został odznaczony Krzyżem Żelaznym.
Okres międzywojenny[]
Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. Służył w Ministerstwie Reichswehry, a następnie w sztabie 1. Dywizji. Studiował na Uniwersytecie Berlińskim. W 1929 roku został awansowany na majora, w 1932 roku na podpułkownika, a w 1934 roku na pułkownika. Po aferze Blomberga-Fritscha otrzymał awans na generała majora. 10 listopada 1938 roku objął dowództwo nad 3. Dywizją Lekką.
II wojna światowa[]
Generał Adolf-Friedrich Kuntzen we Francji, maj 1944 roku.
Na czele dywizji brał udział w kampanii polskiej. Walczył pod Częstochową, Iłżą i nad Bzurą. Ponownie został odznaczony Krzyżem Żelaznym. 16 października 1939 roku, jego dywizja została przekształcona w 8. Dywizję Pancerną. 1 kwietnia 1940 roku został awansowany na generała porucznika. Następnie uczestniczył w kampanii francuskiej, za co otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. W lutym 1941 roku trafił do rezerwy Führera. Krótko po tym objął dowództwo nad LVII Korpusem Armijnym. W kwietniu 1941 roku został awansowany na generała wojsk pancernych. Uczestniczył w operacji Barbarossa, podczas której walczył pod Białymstokiem i Smoleńskiem. Zdał dowództwo w listopadzie 1941, ale powrócił w styczniu 1942 roku. Pod koniec stycznia ponownie trafił do rezerwy. Pod koniec maja 1942 roku został dowódcą LXXXI Korpusu Armijnego i przez kilka lat stacjonował we Francji. We wrześniu 1944 roku trafił do rezerwy Führera, a w grudniu został przeniesiony w stan spoczynku.
Po wojnie[]
Po wojnie służył w Bundeswehr i działał w organizacjach kombatanckich.
Zmarł 10 lipca 1964 roku w Abbensen.