Ahmed III (ur. 1673, zm. 1736) – 23. sułtan Imperium Osmańskiego z dynastii Osmanów, rządzący w latach 1703-1730. Był synem sułtana Mehmeda IV i Emetullah Rabia Gülnûş Sultan. Ojciec dwóch sułtanów: Mustafy III i Abdülhamida I.
Biografia[]
Ahmed był sułtanem, który zasłynął wprowadzenia tzw. Ery tulipanów.
Utrzymywał on dobre stosunki z Anglia (od 1707 roku jako Wielka Brytania) oraz Francją.
W 1709 roku, podczas Wielkiej wojny północnej udzielił schronienia królowi Szwecji - Karolowi XII. W czasie wojny żądał, aby wojsko rosyjskie opuściły Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Car Rosji - Piotr I Wielki - odmówił. W 1710 roku Ahmed III wypowiedział wojnę Rosji, która zakończyła się Traktatem pruckim. Na mocy traktu, Imperium zdobyło Azow. Rosja zobowiązywała się również nie wtrącać się w wewnętrzne sprawy Polski.
W latach 1716-1718 sułtan prowadził wojny z Austrią i Wenecją. Imperium utraciło wówczas Belgrad (zdobytego dla Imperium Osmańskiego w 1521 roku przez sułtana Sulejmana Wspaniałego).
Ahmed III został obalony w 1730 roku po 27-letnim panowaniu przez Janczarów. Ahmed zmarł 6 lat później.