Albert Kesselring (ur. 30 listopada 1885 roku w Marktsteft, zm. 16 lipca 1960 roku w Bad Nauheim) – niemiecki wojskowy w stopniu feldmarszałka. Zbrodniarz wojenny.
Biografia[]
Albert Kesselring urodził się 30 listopada 1885 roku w Marktsteft. W lipcu 1904 roku rozpoczął służbę wojskową w artylerii. W czerwcu 1912 roku ukończył kurs obserwatora balonowego, a w październiku otrzymał awans na porucznika. Na początku I wojnie światowej służył jako adiutant batalionu artylerii. W 1916 roku został awansowany na kapitana i rozpoczął służbę sztabową. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego, Orderem Zasługi Wojskowej IV klasy z Mieczami i Koroną oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Albrechta z Mieczami. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W 1922 roku trafił do Ministerstwa Reichswehry. W 1933 roku jako pułkownik przeniósł się do Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy. Pracował nad rozwojem Luftwaffe. W 1936 roku awansował na generała porucznika i został szefem sztabu Sił Powietrznych, jako następca zmarłego gen. Walthera Wevera. W czerwcu 1937 roku stanął na czele III Okręgu Lotniczego w Dreźnie i otrzymał awans na generała sił powietrznych. W 1938 roku objął dowództwo nad 1. Grupą Sił Powietrznych w Berlinie, przekształconą następnie w 1. Flotę Powietrzną.
Na jej czele brał udział w kampanii polskiej. Odpowiadał za bombardowanie Warszawy, a po jej kapitulacji został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W styczniu 1940 roku został dowódcą 2. Floty Powietrznej, która jako wsparcie Grupy Armii B gen. Fedora von Bocka, brała udział w kampanii francuskiej. Odpowiadał za terrorystyczne bombardowanie Rotterdamu. Po zakończeniu kampanii otrzymał awans na feldmarszałka. Podczas bitwy o Anglię odpowiadał za naloty na południowo-wschodnią Anglię. W czerwcu 1941 roku jego flota została przebazowana do Polski, gdzie przygotowywała się do nadchodzącej operacji Barbarossa. Jej celem było wsparcie Grupy Armii Środek feldmarszałka Fedora von Bocka, w natarciu na Moskwę. W listopadzie 1941 roku sztab i elementy floty zostały przeniesione do Włoch. Został Naczelnym Dowódcą Południa we włoskim Naczelnym Dowództwie. Odpowiadał za zabezpieczenie niemieckich transportów do Afryki Północnej. Za udział w kampanii afrykańskiej został odznaczony Liśćmi Dębu i Mieczami do Krzyża Rycerskiego. W październiku 1942 roku objął dowództwo nad wszystkimi jednostkami Wehrmachtu w rejonie Morza Śródziemnego, w wyjątkiem Armii Pancernej Afryka gen. Erwina Rommla. Jego zbyt optymistyczne oceny sytuacji operacyjnej przyczyniły się do upadku Grupy Armii Afryka. Po lądowaniu aliantów na Sycylii i upadku Mussoliniego, w lipcu 1943 roku zlecono mu opracowanie planu na wypadek kapitulacji Włoch. Podczas inwazji aliantów na Włochy został Naczelnym Dowódcą Południowego-Zachodu i Grupy Armii C. Jako zwolennik nazizmu i Adolfa Hitlera dopuścił się zbrodni wojennych na ludności cywilnej Włoch. Po zamachu na Via Rasella rozkazał rozstrzelać 335 cywili. Ponadto prowadził walki z partyzantami. Na skutek nacisków papieża Piusa XII i generała SS Karla Wolffa ogłosił Rzym miastem otwartym, by uniknąć drugiego Monte Cassino. 23 października 1944 roku został ciężko ranny i zastąpił go gen. Heinricha von Vietinghoffu. 5 stycznia 1945 roku spotkał się z Adolfem Hitlerem w jego kwaterze w Adlerhorst. W marcu 1945 roku zastąpił feldmarszałka Gerda von Rundstedta na stanowisku Naczelnego Dowódcy Zachodu.
"Uśmiechnięty Albert".
Próbował powstrzymać aliantów na Renie. W wyniku operacji Sunrise bez wiedzy Kesselringa skapitulowały Włochy i wojska niemieckie tam się znajdujące. Ostatecznie kapitulacja weszła w życie 2 maja 1945 roku przy jego akceptacji. 15 maja 1945 roku został ujęty przez wojska amerykańskie.
6 maja 1947 roku brytyjski sąd wojskowy skazał go na karę śmierci przez rozstrzelanie. Wyrok zamieniono na dożywocie. 23 października 1952 roku został zwolniony ze względu na stan zdrowia spowodowany chorobą nowotworową. Od 1952 do 1960 roku należał do organizacji Der Stahlhelm – Kampfbund für Europa. Opublikował swoje wspomnienia.
Zmarł na atak serca 16 lipca 1960 roku w sanatorium Bad Nauheim. Spoczął na cmentarzu w Bad Wiessee.