Alexander Gustav Robert von Brömsen (ros. Александр Густавович фон Бремзен) (ur. 18 października 1824 roku w Keipene, zm. 2 lutego 1881 roku w Warszawie) – rosyjski wojskowy, generał major i baron. Uczestnik tłumienia powstania styczniowego i wojny rosyjsko-tureckiej.
Biografia[]
Aleksander von Broemsen urodził się 18 października 1824 roku w Keipene w Guberni Inflanckiej w Rosji. Pochodził z rodziny Niemców bałtykich. Prawdopodobnie ukończył szkołę wojskową i trafił do armii rosyjskiej. W 1862 roku został adiutantem Guberni Noworosji. Następnie trafił do Królestwa Polskiego, gdzie został adiutantem namiestnika Aleksandra Lüdersa. W tym samym roku ujął autora zamachu na księcia Konstantego, Ludwika Jaroszyńskiego. Był członkiem komisji śledczej w sprawie rewolucjonizmu w armii rosyjskiej, stacjonującej w Królestwie Polskim. W sprawie tej zapadły cztery wyroki śmierci przez rozstrzelanie. Znany ze swojej bezwzględności został oficerem przy naczelniku wojennym Warszawskiego Okręgu Wojskowego baronie Andrieju Korfie.
Po wybuchu powstania styczniowego uczestniczył w jego tłumieniu. W styczniu 1863 roku ścigał młodzież w lasach kampinoskich. Jakiś czas później powstańczy oddział mjr. Walerego Remiszewskiego został rozbity pod Budą Zaborowską. Następnie został naczelnikiem wojennym okręgu kolei warszawsko-łowickie w Skierniewicach. 23 maja stoczył przegraną bitwę pod Niewieszem. 28 maja pod Grochowami walczył z siłami Edmunda Calliera. W czerwcu był pomocnikiem naczelnika wojennego okręgu kolei warszawsko-wiedeńskiej w Piotrkowie. 2 lipca stanął na czele nowoutworzonego okręgu wojennego miasta Łodzi. Za zgodą namiestnika Fiodora Berga powołał komisję śledczą i sądową. Osobiście zatwierdzał wyroki na powstańcach i dezerterach z armii rosyjskiej. Łącznie wydał 17 wyroków śmierci, 56 osób skazał na zesłanie na katorgę, 14 na zesłanie na Syberię, 21 skazał na roty asztentanckie, a 131 osób na roboty publiczne. Wiele wyroków usłyszeli członkowie oddziałów Józefa Dworzaczka i Józefa Sawickiego rozbitych w bitwie pod Dobrą. Wyroki były aprobowane przez łódzkich fabrykantów pochodzenia żydowskiego i niemieckiego. 29 sierpnia rozbił siły gen. Edmunda Taczanowskiego w bitwie pod Kruszyną.
Oskarżany o przywłaszczenie pieniędzy z nakładanych kontrybucji, został zdymisjonowany przez namiestnika Fiodora Berga w 1866 roku. Został dowódcą 38. Tobolskiego Pułku Piechoty. 4 października awansował do stopnia generała majora. W latach 1974-1877 był dowódcą 1. Brygady, 3. Dywizji Piechoty Gwardii w Warszawie. Uczestniczył w wojnie z Turcją, gdzie służył pod rozkazami gen. Iosifa Hurki. Brał udział w bitwach pod Górnym Dubnikiem i Telish.
Zmarł 2 lutego 1881 roku w Warszawie.