Aleksandr Andriejewicz Korobkow (ros. Александр Андреевич Коробков) (ur. 20 czerwca 1897 roku w Pietrowsku, zm. 22 lipca 1941 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała majora, dowódca 4. Armii. Rozstrzelany za utratę kontroli nad swoimi wojskami.
Biografia[]
Aleksandr Korobkow urodził się 20 czerwca 1897 roku w Pietrowsku, w guberni saratowskiej. Służbę wojskową rozpoczął w 1915 roku i brał udział w I wojnie światowej. W sierpniu 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej. W 1922 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. W 1924 roku został dowódcą 64. Pułku Strzeleckiego, 22. Dywizji Strzeleckiej. We wrześniu 1928 roku został szefem sztabu 95. Dywizji Strzeleckiej. Następnie ukończył kursy na Akademii Wojskowej im. Frunzego. Dowodził 100. Dywizją Strzelecką i 16. Korpusem Strzeleckim, na którego czele brał udział w agresji na Polskę. Od 17 stycznia 1941 roku, dowodził 4. Armią, stacjonującą w Kobryniu, a następnie w twierdzy brzeskiej. Wiosną 1941 roku, uczestniczył w ćwiczeniach, na których przełamywał obronę przeciwnika i prowadził działania ofensywne.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, część jego oddziałów została okrążona w Brześciu, przez niemiecką 2. Grupę Pancerną gen. Heinza Guderiana. Bezskutecznie próbował kontratakować na Słonin i Baranowicze. Brał udział w bitwie białostocko-mińskiej. W trakcie walk, 4. Armia przestała istnieć jako zwarta jednostka. 29 czerwca rozporoszone oddziały 4. Armii przeszły w rejon na południe od Mohylewa. 8 lipca został odwołany ze stanowiska i aresztowany. Wraz z nim zatrzymano generałów Dmitrija Pawłowa, Władimira Klimowskicha i Andrieja Grigoriewa. Wszyscy usłyszeli wyrok śmierci.
Został rozstrzelany 22 lipca 1941 roku pod Moskwą. W 1957 roku, został pośmiertnie zrehabilitowany.