Aleksandr Iwanowicz Ryżow (ros. Алекса́ндр Ива́нович Рыжо́в) (ur. 5 grudnia 1895 roku we wsi Kirianicha, zm. 16 grudnia 1950 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała porucznika gwardii. Bohater Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Aleksandr Ryżow urodził się 5 grudnia 1895 roku we wsi Kirianicha w guberni kostromskiej. Od maja 1915 roku służył w armii rosyjskiej. Brał udział w I wojnie światowej. 6 grudnia 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej. Podczas interwencji w północnej Rosji, walczył z Finami i Brytyjczykami. W 1919 roku brał udział w obronie Piotrogrodu. Następnie uczestniczył w wojnie z Polską i tłumił powstania na terenie Ukrainy. W 1935 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, a w 1940 roku Akademię Sztabu Generalnego. W 1939 roku dołączył do partii komunistycznej.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, dowodził obszarem ufortyfikowanym Rybnica w Odeskim Okręgu Wojskowym. Brał udział w walkach granicznych w Mołdawii operacji tyraspolsko-melitopolskiej. 2 września 1941 roku został dowódcą 296. Dywizji Strzeleckiej w 9. Armii. Uczestniczył w operacjach donbasko-rostowskiej, rostowskiej i barwienkowsko-łozowskiej. W maju 1942 roku został dowódcą 3. Korpusu Strzeleckiego. Brał udział w bitwie pod Woroneżem. 1 lipca 1942 roku objął dowództwo nad 56. Armią, która została przeniesiona na Front Północnokaukaski. Podczas operacji donbaskiej został zmuszony do odwrotu. Następnie uczestniczył w bitwie o Kaukaz i brał udział w operacji armawirsko-majkopskiej. Pomimo strat i wymuszonego odwrotu, utworzył linię obrony u podnóża Kaukazu. 5 stycznia 1943 roku objął dowództwo nad 18. Armią i uczestniczył w operacjach północno-kaukaskiej i krasnodarskiej. 11 lutego 1943 roku został dowódcą sąsiedniej 46. Armii, którą w marcu wycofano do rezerwy. Następnie objął dowództwo nad 47. Armią, która przygotowywała się do nadchodzącej bitwy pod Kurskiem i operacji biełgorodzko-charkowskiej. Nie dogadywał się z dowódcą frontu gen. Iwanem Koniewem, przez co został przeniesiony i objął dowództwo nad 37. Armią. Brał udział w bitwie o Dniepr. W styczniu 1944 roku został zastępcą dowódcy 4. Armii Gwardii w 2. Froncie Białoruskim. Uczestniczył w operacjach dnieprowsko-karpackiej, kirowohradzkiej i korsuńsko-szewczenkowskiej. 28 marca 1944 roku objął dowództwo nad 70. Armią w 2. Froncie Białoruskim. Podczas operacji poleskiej, jego armia została odepchnięta i poniosła spore straty. 27 maja 1944 roku został odwołany. W lipcu został dowódcą 28. Korpusu Strzeleckiego Gwardii w 8. Armii Gwardii w 1. Froncie Białoruskim. Brał udział w operacjach wiślańsko-odrzańskiej, kostrzyńskiej i berlińskiej. Dekretem prezydium Rady Najwyższej ZSRR, z dnia 6 kwietnia 1945 roku, otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.
W kwietniu 1949 roku objął dowództwo nad 3. Armią Uderzeniową w Grupa Wojsk Radzieckich w Niemczech.
Zmarł 14 grudnia 1950 roku w Moskwie. Został pochowany na cmentarzu Nowodziewczym.