Anatolij Rogożyn (ros. Анатолий Иванович Рогожин, ur. 12 kwietnia 1893 roku, zm. 6 kwietnia 1972 roku w USA) – rosyjski kozacki wojskowy w stopniu pułkownika. Weteran wojny domowej w Rosji, po stronie białych. Trzeci i ostatni dowódca kolaboranckiego Rosyjskiego Korpusu Ochronnego, podczas II wojna światowa.
Biografia[]
Anatolij Rogożyn urodził się 12 kwietnia 1893 roku w stanicy Czerwlenskaj w rodzinie kozaków tereckich. Ukończył szkołę kadetów i Nikołajewską Szkołę Kawalerii.
Został przydzielony do Armii Kozaków Tereckich i skierowany do Iranu. W 1914 roku Anatolij Rogożyn wrócił do Rosji i został skierowany na front południowo-zachodni. Uczestniczył w działaniach wojennych i był kilkukrotnie odznaczony.
W 1915 roku został przeniesiony do Kijowa, a następnie został wysłany na Kaukaz, gdzie walczył z rewolucjonistami.
Anatolij Rogożyn, 1916 rok.
W 1918 roku uczestniczył w kozackim antybolszewickim buncie i dołączył do Białych. Na początku 1919 roku został mianowany dowódcą 2. Kubańskiej Sotni. Brał udział w bitwie o Carycyn, gdzie został ciężko ranny. W sierpniu 1919 roku został mianowany dowódcą 1 sotni Dywizji Straży Tereckiej i kontynuował walkę z bolszewikami.
Wiosną 1920 roku pułkownik Anatolij Rogożyn udał się na Krym, gdzie walczyły ostatnie oddziały Białych. Po ich klęsce trafił do Jugosławii, gdzie pracował w służbie granicznej.
Po niemieckiej inwazji na Jugosławię pułkownik Rogożyn dołączył do kolaboranckiego Rosyjskiego Korpusu Ochronnego, gdzie został dowódcą pułku. W ramach korpusu brał udział w walkach z komunistycznymi partyzantami Josipa Broz Tity.
Od 1944 roku Korpus zaangażowany był w walkę z regularnymi jednostkami Armii Czerwonej oraz jednostkami formacjami rumuńskimi i bułgarskimi. Za odwagę w walce został nagrodzony Krzyżem Żelaznym 2 klasy.
Wiosną 1945 roku dowódca Rosyjskiego Korpusu Ochronnego generał Sztejfon spotkał się z gen. Andriejem Własowem, dowódcą Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej i zaproponował mu przejście pod jego rozkazy. W rezultacie Rosyjski Korpus Ochronny został podporządkowany Siłom Zbrojnym Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji, choć nie połączył się z jego jednostkami. W tym czasie Korpus został wysłany do Słowenii.
Po śmierci gen. Sztejfona dowódcą Korpusu został płk. Rogożyn.
Obawiając się jugosłowiańskich partyzantów i represji ze strony ZSRR, pułkownik Rogożyn negocjował kapitulację przed Brytyjczykami.
12 maja 1945 roku Korpus złożyli broń przed Brytyjczykami, a płk. Rogożyn oświadczył, że ich wrogami byli jedynie bolszewicy, a nie alianci, licząc na sprawiedliwe traktowanie. Korpus był internowany w Kellerberg, w tajemnicy przed Sowietami. Wkrótce agenci Smiersza dowiedzieli się o rosyjskich kolaborantach i żądali ich ekstradycji w ramach operacji Keelhaul. Wydania ich odmówił brytyjski generał James Steele, ratując tym samym ich życie.
Pułkownik Anatolij Rogożyn był jednym z ostatnich jeńców, którzy opuścili obóz w 1951 roku. Wyemigrował do USA, gdzie działał w organizacjach Białych emigrantów i kombatantów Korpusu.
Anatolij Rogożyn zmarł 6 kwietnia 1972 roku i został pochowany w Nanuet, przy kaplicy Aleksandra Newskiego.