Anatolij Nikołajewicz Rozanow (ros. Анатолий Николаевич Розанов) (ur. 16 sierpnia 1894 roku w Riazaniu, zm. 21 września 1943 roku w Ordzhonikidzegradzie) – sowiecki wojskowy, generał major Armii Czerwonej.
Biografia[]
Anatolij Rozanow urodził się 16 sierpnia 1894 roku w Riazaniu. We wrześniu 1911 roku rozpoczął służbę w Armii Rosyjskiej. Ukończył Odeską Szkołę Wojenną i w kwietniu 1914 roku został zdemobilizowany. Do wojska powrócił po wybuchu I wojny światowej. Podczas walk został ranny i w marcu 1915 roku dostał się do niewoli, w której przebywał do grudnia 1918 roku. W styczniu 1919 roku powrócił do Rosji i został wcielony do Armii Czerwonej. Uczestniczył w tłumieniu powstania tambowskiego. W sierpniu 1922 roku objął dowództwo nad batalionem specjalnego przeznaczenia w Moskwie. W grudniu 1925 roku trafił do dowództwa 3. Korpusu Strzeleckiego. W marcu 1937 roku został zastępcą dowódcy 37. Dywizji Strzeleckiej kombriga Iwana Skugariewa w Białoruskim Okręgu Wojskowym, a od lipca dowodził dywizją. Od grudnia 1938 roku był zastępcą dowódcy 16. Korpusu Strzeleckiego komdiwa Aleksandra Korobkowa.
Uczestniczył w agresji na Polskę. Na czele grupy zmechanizowanej brał udział w bitwie o Grodno. Od lipca 1940 roku dowodził Osowieckim Rejonem Umocnionym. Ukończył studia na Akademii Wojennej im. Frunzego. W listopadzie 1940 roku został zastępcą dowódcy litewskiego 29. Korpusu Strzeleckiego w 11. Armii gen. Wasilija Morozowa, w Bałtyckim Okręgu Wojskowym. Po rozpoczęciu operacji Barbarossa litewscy żołnierze korpusu masowo dezerterowali, a jednostka wycofała się na wschód. 13 lipca 1941 roku objął dowództwo nad 214. Dywizją Strzelecką w 22. Armii gen. Filippa Jerszakowa. Na jej czele uczestniczył w bitwie pod Smoleńskiem. Po klęsce pod Wielkimi Łukami został aresztowany i postawiony przed sądem. 8 kwietnia 1942 roku został uniewinniony. Do lipca 1942 roku przebywał w szpitalu. Od sierpnia 1942 roku dowodził 253. Dywizją Strzelecką, która w toku walk poniosła spore straty i 12 grudnia gen. Rozanow trafił do dyspozycji Rady Wojskowej Frontu. Następnie został szefem sztabu 11. Armii Frontu Briańskiego i uczestniczył w bitwie pod Kurskiem, operacji orłowskiej i briańskiej, podczas której został ciężko ranny.
Zmarł 21 września 1943 roku z odniesionych ran w szpitalu w Ordzhonikidzegradzie.