Andriej Iwanowicz Jeriomienko (ros. Андре́й Ива́нович Ерёменко) (ur. 14 października 1892 roku we wsi Markiwka, zm. 19 listopada 1970 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy pochodzenia ukraińskiego, Marszałek Związku Radzieckiego. Nagrodzony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Andriej Jeriomienko urodził się 14 października 1892 roku we wsi Markiwka w guberni charkowskiej. Pochodził z chłopskiej rodziny ukraińskiej. W 1913 roku został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego i brał udział w I wojnie światowej. W 1918 roku dołączył do Armii Czerwonej i służył w 1. Armii Konnej Siemiona Budionnego. Uczestniczył w wojnie domowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył z siłami gen. Antona Denikina, Piotra Wrangla i Nestora Machny. Ukończył Leningradzką Szkołę Kawalerii i Akademię Wojskową im. Frunzego. W sierpniu 1937 roku objął dowództwo nad 14. Dywizją Kawalerii, a rok później został odznaczony Orderem Lenina. Od czerwca 1938 roku dowodził 6. Korpusem Kawalerii w Białoruskim Okręgu Wojskowym.
Na jego czele uczestniczył w agresji na Polskę i brał udział w bitwie o Grodno. W czerwcu 1940 awansował na generała porucznika i roku stanął na czele 3. Korpusu Zmechanizowanego. W grudniu został dowódcą Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego. Od stycznia 1941 roku dowodził 1. Armią. Osiem dni po rozpoczęciu operacji Barbarossa został wezwany do Moskwy i objął dowództwo nad Frontem Zachodnim. Jego poprzednik gen. Dmitrij Pawłow został aresztowany i stracony. Dowodził w bitwie pod Smoleńskiem podczas której został ranny, a po wyzdrowieniu stanął na czele tworzonego Frontu Briańskiego. Pod koniec sierpnia na rozkaz Stawki próbował nie dopuścić do okrążenia Kijowa. Józef Stalin i marszałek Borys Szaposznikow wierzyli w powodzenie operacji, ale zakończyła się ona niepowodzeniem i Front Braiński poniósł ciężkie straty. We wrześniu 1941 roku awansował na generała pułkownika. Podczas bitwy pod Moskwą większość sił gen. Jeriomienki została okrążona, a 13 października on sam został ciężko ranny i ewakuowano go do Moskwy. W styczniu 1942 roku objął dowództwo nad 4. Armią Uderzeniową w Froncie Północno-Zachodnim gen. Pawła Kuroczkina. Uczestniczył w operacji toropiecko-chołmskiej i bitwie o Rżew. 20 stycznia 1942 roku ponownie został ranny, ale odmówił ewakuacji do szpitala. Od sierpnia 1942 roku dowodził Frontem Południowo-Wschodnim i bronił się podczas niemieckiej operacji Fall Blau. Brał udział w bitwie o Kaukaz, a wraz z komisarzem Nikitą Chruszczowem opracowywał plan obrony Stalingradu. W sierpniu 1943 roku otrzymał awans na generała armii. Dowódca 62. Armii gen. Anton Łopatin wątpił w możliwości obrony miasta i został zastąpiony gen. Wasilijem Czujkowem. 28 września Front Południowo-Wschodni został przemianowany na Front Stalingradzki. Podczas operacji Uran jego siły otoczyły 6. Armię gen. Friedricha Paulusa od południa. Okrążenie bezskutecznie próbował przełamać feldmarszałek Erich von Manstein. 1 stycznia 1943 roku Front Stalingradzki przemianowano na Front Południowy. W marcu 1943 roku stanął na czele Frontu Kalińskiego, a od grudnia dowodził Samodzielną Armią Nadmorską walczącą na Krymie. Wraz z 4. Frontem Ukraińskim gen. Fiodora Tołbuchina udało mu się wyzwolić półwysep. W kwietniu 1944 roku objął dowództwo nad 2. Frontem Nadbałtyckim i brał udział w operacjach rzeżycko-dźwińskiej, madońskiej i nadbałtyckiej.
Portret marszałka Andrieja Jeriomienki.
Od marca 1945 roku do końca wojny dowodził 4. Frontem Ukraińskim walczącym na Węgrzech i w Czechosłowacji.
Po wojnie, do 1946 roku dowodził Karpackim, a później Zachodniosyberyjskim i Północnokaukaskim Okręgiem Wojskowym. W marcu 1955 roku otrzymał awans na marszałka Związku Radzieckiego.
Zmarł 19 listopada 1970 roku w Moskwie. Spoczął pod murem kremlowskim na Placu Czerwonym w Moskwie.