Andriej Gierasimowicz Potaturczew (ros. Андрей Герасимович Потатурчев) (ur. 2 listopada 1898 roku we wsi Knjaziszczewo, zm. 30 września 1945 lub w lipcu 1947 roku) – sowiecki wojskowy, generał major wojsk pancernych Armii Czerwonej.
Biografia[]
Andriej Potaturczew urodził się 2 listopada 1898 roku we wsi Knjaziszczewo, w guberni kałuskiej. Pochodził z rodziny chłopskiej. W lutym 1917 roku został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego i brał udział w I wojnie światowej. W lutym 1918 roku na ochotnika dołączył do komunistycznego oddziału partyzanckiego. Od lata 1918 roku służył w Armii Czerwonej. Podczas wojny domowej uczestniczył w wojnie z Estonią. Od lutego do maja 1920 roku z powodu choroby przebywał w szpitalu. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a po jej zakończeniu walczył z siłami Symona Petlury. We wrześniu 1924 roku ukończył Szkołę Artylerii Przeciwlotniczej, a w październiku 1926 roku ukończył Wojskową Szkołę Mechanizacji w Leningradzie. Następnie służył w Ukraińskim Okręgu Wojskowym. W 1930 roku rozpoczął studia w Wojskowej Akademii Technicznej im. Dzierżyńskiego, a później studiował na Wojskowej Akademii Mechanizacji i Motoryzacji, którą ukończył w 1935 roku. W lipcu 1937 roku objął dowództwo nad 1. Brygadą Czołgów Ciężkich. Od lipca 1938 roku był szefem wydziału broni pancernej Białoruskiego Okręgu Wojskowego. W maju 1939 roku, jako kombrig stanął na czele 21. Brygady Czołgów Ciężkich.
Na jej czele brał udział w agresji na Polskę i walczył w okolicach Grodna. Następnie uczestniczył w aneksji państw bałtyckich. W kwietniu 1940 roku awansował na generała majora wojsk pancernych. Od czerwca 1940 roku dowodził 4. Dywizją Pancerną w 6. Korpusie Zmechanizowanym, stacjonującym w Białymstoku. Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, dywizja brała udział w bitwie białostocko-mińskiej. Gen. Potaturczew zorganizował, zakończony niepowodzeniem kontratak na linii Białystok-Grodno. Następnie próbował wyjść z okrążenia, ale jego dywizja została rozbita i zmuszony był się ukrywać. Został schwytany pod koniec sierpnia 1941 roku. Przesłuchiwano go w sztabie 221. Dywizji Bezpieczeństwa gen. Johanna Pflugbeila. Szczegółowo opisywał strukturę swojej dywizji i jej szlak bojowy. Następnie trafił do obozu koncentracyjnego w Dachau. W maju 1945 roku obóz został wyzwolony przez wojska amerykańskie. Przekazano go stronie sowieckiej i został poddany szczegółowej kontroli. Po jej zakończeniu został aresztowany przez Smiersz.
Zmarł w więzieniu 30 września 1945 lub w lipcu 1947 roku.