Andrzej Kuczek (ur. 25 listopada 1893 roku w Kokotowie, zm. wiosną 1940 roku w Charkowie) – polski wojskowy, podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 12. Pułku Ułanów Podolskich.
Biografia[]
Andrzej Kuczek urodził się 25 listopada 1893 roku w Kokotowie, na terenie Austro-Węgier. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w kawalerii. Pod koniec wojny został wcielony do Armii Austro-Węgier, a od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. W grudniu 1929 roku trafił do Korpusu Ochrony Pogranicza i został inspektorem Południowej Grupy Szwadronów KOP. W styczniu 1931 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 9. Pułku Ułanów, a w grudniu awansował na podpułkownika. Od 1936 roku dowodził 12. Pułkiem Ułanów Podolskich.
Na jego czele, w składzie Wołyńskiej Brygady Kawalerii płk. Juliana Filipowicza brał udział w kampanii wrześniowej. Walczył pod Mokrą oraz Mińskiem Mazowieckim, a następnie został odcięty od brygady i dołączył do Grupy Chełm płk. Władysława Płonki. Po sowieckiej agresji dostał się do niewoli i trafił do obozu w Starobielsku.
Został zamordowany przez NKWD wiosną 1940 roku w Charkowie, podczas zbrodni katyńskiej.