Annibale Bergonzoli (ur. 1 listopada 1884 roku w Cannobio, zm. 31 lipca 1973 roku tamże) – włoski wojskowy w stopniu generała korpusu armii.
Biografia[]
Annibale Bergonzoli urodził się 1 listopada 1884 roku w Cannobio. Służbę wojskową rozpoczął w 1911 roku. Podczas wojny włosko-tureckiej, uczestniczył w okupacji Libii. Następnie brał udział w I wojnie światowej. W 1918 roku awansował na podpułkownika, a w 1920 roku na pułkownika. Później był komendantem Szkoły Podoficerów w Palermo. W 1935 roku awansował na generała brygady i brał udział w inwazji na Abisynię. W 1936 roku na rozkaz Benito Mussoliniego został wysłany do Hiszpanii, gdzie wstąpił do Corpo Truppe Volontarie i brał udział w wojnie domowej. Dowodził 4. Dywizją Piechoty Littorio. Po porażce w bitwie pod Guadalajarą, jako jedyny z włoskich generałów nie został zdymisjonowany. Za bitwę o Santander otrzymał Złoty Medal Waleczności Wojskowej. Był jednym z twórców paktu z Santoñi, na mocy którego broń złożyli republikanie z Nacjonalistycznej Partii Basków. Następnie uczestniczył w bitwie o Aragonię.
W 1940 roku objął dowództwo nad XXIII Korpusu i brał udział w inwazji na Egipt. 5 stycznia 1941 roku, po bitwie pod Bardią większość jego żołnierzy dostała się do niewoli, ale gen. Bergonzoli dotarł do Tobruku. 7 lutego 1941 roku wraz z resztkami 10. Armii gen. Giuseppa Tellery został wzięty do niewoli przez australijską 6. Armią gen. Ivena Mackay'a, w bitwie pod Beda Fomm. Jako jeniec przebywał w Indiach i USA. W 1946 roku powrócił do Włoch.
Zmarł 31 lipca 1973 roku w Cannobio.