Antoni Giełgud herbu Giełgud (ur. w 1792 roku w zamku Poniemuń, zm. 13 lipca 1831 roku w Schnaugsten) – polski wojskowy w stopniu generała brygady. Uczestnik wojen napoleońskich i powstania listopadowego.
Biografia[]
Antoni Giełgud urodził się 1792 roku w zamku Poniemuń, na Litwie. Należał do Masonerii. Podczas inwazji na Rosję własnym kosztem powołał 21. Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego i jako pułkownik objął nad nim dowództwo. Następnie służył w Wojsku Polskim Królestwa Polskiego. Po wybuchu powstania listopadowego jako generał brygady dowodził 1. Brygadą w 1. Dywizji Piechoty gen. Jana Krukowieckiego. Za sukcesy w bitwie pod Wawrem i Białołęką otrzymał dowództwo nad 2. Dywizją Piechoty. Podczas bitwy pod Ostrołęką jego siły zostały odcięte i na ich czele wyruszył na Litwę. 29 maja 1831 roku pobił wojska gen. Fabiana Gottlieba von der Ostena-Sackena w bitwie pod Rajgrodem. Następnie połączył się z siłami gen. Dezydera Chłapowskiego i próbował zająć Wilno, ale poniósł klęskę w bitwie pod Ponarami. Wycofał się na Żmudź, gdzie podzielił swoje wojska na trzy korpusy dowodzone przez generałów Dezydera Chłapowskiego, Henryka Dembińskiego i Franciszka Rohlanda. Dwa z nich przekroczyły granicę z Królestwem Prus i zagrożony rozbiciem gen. Giełgud podjął podobną decyzję.
Został zastrzelony przez swojego oficera, który oskarżał go o klęskę 13 lipca 1831 roku w okolicach wsi Schnaugsten.