Antoni Jeziorański ps. Antoni Jovanovic (ur. 13 czerwca 1821 roku w Warszawie, zm. 16 lutego 1882 roku we Lwowie) – generał powstania styczniowego, naczelnik wojenny powiatu rawskiego oraz województwa lubelskiego.
Biografia[]
Antoni Jeziorański urodził się 13 czerwca 1821 roku w Warszawie. Pochodził z rodziny żydowskich frankistów. Jego bratem stryjecznym był Jan Jeziorański, późniejszy członek Rządu Narodowego.
Antoni Jeziorański, około 1863 roku.
W 1848 roku, po wybuchu Wiosny Ludów udał się do Galicji, gdzie został instruktorem Gwardii Narodowej w Krośnie. Następnie uciekając przed władzami austriackimi, udał się na Węgry, gdzie dołączył do Legionów Polskich Józefa Wysockiego. Brał udział w powstaniu węgierskim i walczył na Słowacji. Awansował do stopnia podporucznika. Po bitwie pod Temeszwarem, wraz z resztkami Legionu Polskiego, udał się do Imperium Osmańskiego. Służył w polskich jednostkach w armii tureckiej. Pracował przy przebudowie twierdzy w Belgradzie. W latach 1854-1855 brał udział w wojnie krymskiej, służąc w oddziale Władysława Zamoyskiego.
Około 1859-1861 powrócił do Warszawy, gdzie włączył się w działalność patriotyczną. W 1862 roku został aresztowany przez Rosjan i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. 14 stycznia 1863 roku został mianowany naczelnikiem wojennym powiatu rawskiego. Dowodził około 400 osobowym oddziałem powstańczym. 4 lutego zajął Rawę Mazowiecką, gdzie zdobył broń i wziął jeńców. 10 lutego dowodził w zwycięskiej bitwie pod Studzianną. Pod koniec lutego dołączył do sił Mariana Langiewicza. Początkowo nie chciał się poddać pod rozkazy Langiewicza, ale pisma Rządu Narodowego zmieniły sytuację. Podczas bitwy pod Małogoszczem chciał wycofać się na czele swoich sił, ale został powstrzymany. Przez Mariana Langiewicza, został awansowany do stopnia generała i brał udział w bitwach pod Pieskową Skałą i pod Skałą. Był przeciwnikiem dyktatury Langiewicza. Po bitwie pod Grochowiskami, przeszedł granicę austriacką.
Grób Antoniego Jeziorańskiego na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
W marcu został mianowany naczelnikiem wojennym województwa lubelskiego. W kwietniu wraz z 800 osobowym oddziałem, ponownie wkroczył do Królestwa Polskiego. 1 maja odniósł zwycięstwo w bitwie pod Kobylanką, a następnie został pobity pod Hutą Krzeszowską. Mimo dużych strat, jego oddział kontynuował walkę. W 1864 roku złożył broń w zaborze austriackim i udał się do Galicji. Aresztowany przez austriacką policję, był więziony w Kufsteinie i Meranie. W 1865 roku wyszedł na wolność i udał się do Paryża. W latach 70 XIX wieku osiadł we Lwowie.
Zmarł 16 lutego 1882 roku we Lwowie. Został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim. 21 stycznia 1933 roku został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Niepodległości z Mieczami.