Apolinary Kurowski herbu Nałęcz III (ur. 17 marca 1818 roku, zm. 11 maja 1878 roku w Baden) – polski wojskowy w stopniu pułkownika. Uczestnik powstań wielkopolskiego i styczniowego.
Biografia[]
Apolinary Kurowski urodził się 17 marca 1818 roku w Wielkopolsce. Był właścicielem wsi Tyniec koło Jędrzejowa. W 1846 roku dołączył do spisku organizującego powstanie w Wielkopolsce. W 1847 roku został aresztowany przez Prusaków, po czym załamał się podczas śledztwa. Skazany został na ścięcie, został uniewinniony w 1848 roku. Wziął udział w powstaniu, gen. Ludwik Mierosławski wyznaczył go do wykonania uderzenia na Kalisz, by sprowokować wojnę z Imperium Rosyjskim.
Po upadku powstania wielkopolskiego uciekł do Królestwa Kongresowego, gdzie od 1862 roku przygotowywał się do powstania zbrojnego. Po wybuchu powstania styczniowego został mianowanym naczelnikiem wojennym województwa krakowskiego. Dokonywał licznych wypadów na posterunki rosyjskie, udało mu się przejąć sumę 80 000 rubli.
Po klęsce w bitwie pod Miechowem został oskarżony o nieudolność w dowodzeniu i zdymisjonowany ze stanowiska naczelnika wojennego. Ukrył się w Galicji, skąd powrócił w lutym 1864 roku. Został dowódcą dywizji krakowskiej w II korpusie gen. Józefa Hauke-Bosaka, a następnie szefem sztabu w korpusie. 21 lutego 1864 roku bezskutecznie próbował zdobyć Opatów, a w wyniku klęski wyemigrował do Szwajcarii.
Zmarł 11 maja 1878 roku w Baden. W Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie znajduje się sztucer używany przez Apolinarego Kurowskiego.