August II Mocny (ur. 12 maja 1670 w Dreźnie, zm. 1 lutego 1733 w Warszawie) – król Polski w latach 1697 do 1704 i od 1706 do 1733, a także elektor Saksonii w latach 1694-1733 z dynastii Wettinów.
Biografia[]
Elektor Saksonii[]
W 1694 roku po śmierci Jana Jerzego IV został elektorem Saksonii. Był on wtedy luteraninem.
Wolna elekcja[]
W 1697 roku August II Mocny kandydował na króla Rzeczpospolitej Obojga Narodów, przy czym miał poparcie cesarza Leopolda I i cara Piotra I. August II Mocny przegrał elekcję, choć zdobył ponad 13000 głosów, w dużej mierze przekupionych posłów. Został pokonany przez francuskiego księcia Franciszka Conti, który jednak opieszale zdążał do Polski. August II wykorzystał to i zbrojnie zajął Kraków, koronując się tam na króla, a francuskiego rywala zmusił pod Gdańskiem do powrotu do Francji. W zdobyciu korony pomogło mu też to, że szybko zmienił swoje wyznanie z luteranizmu na katolicyzm. Zobowiązał się też w pacta conventa do odzyskania dla Rzeczpospolitej utraconych podczas wojen z XVI wieku ziem.
Odzyskanie Podola[]
Jego pierwszym sukcesem na tronie polskim było odzyskanie Podola, utraconego wcześniej przez Michała Korybuta Wiśniowieckiego, choć nie było to stricte zasługą Augusta II, a raczej jego poprzednika. Rzeczpospolita Obojga Narodów dołączyła do Świętej Ligi i walczyła przeciwko muzułmańskiej Turcji. W 1699 roku Turcja poddała się i zobowiązała się oddać Podole Polsce.
III wojna północna i wojna domowa na Litwie.[]
W roku 1700 August II Mocny skierował uwagę na Inflanty niegdyś należące do Rzeczpospolitej, a w tamtej chwili do Szwecji. August II zamierzał z nich uczynić dziedziczne księstwo Wettynów. Król razem z Rosją, Królestwem Danii i Norwegii i Saksonią utworzył Ligę Północną i wypowiedział wojnę Szwecji. Jednak król Karol XII okazał się doskonałym wodzem i błyskawicznie pokonał Duńczyków, rozbił przeważające liczebnie wojska rosyjskie w bitwie pod Narwą i skierował się ku Rzeczypospolitej, która formalnie udziału w wojnie nie brała[1] Tymczasem na Litwie trwała wojna domowa między rodami magnackimi. Pokonany ród Sapiehów zwrócił się o pomoc do Karola XII i poparł wkraczające wojska szwedzkie. Karol XII pokonał połączone siły polsko-saskie w bitwie pod Kliszowem gdzie polska husaria, która ongiś pod Kircholmem z łatwością rozbiła Szwedów, tym razem kompletnie zawiodła wskutek złego dowodzenia i została przez Szwedów zmuszona do odwrotu. Szwedzi, korzystając z niezadowolenia szlachty z rządów Augusta, doprowadzili do jego detronizacji i ogłoszenia królem Stanisława Leszczyńskiego.
Abdykacja[]
W roku 1704 szlachta zaczęła dzielić się na zwolenników Augusta II Mocnego i Stanisława Leszczyńskiego. August II nie zamierzał ustąpić z tronu i odbił nawet Warszawę z rąk Szwedów, ale jego armia poniosła klęskę w bitwie pod Wschową, w wyniku której zagrożona Szwedzką inwazją stała się Saksonia. W tej sytuacji August II zrzekł się tronu polskiego i zawarł ze Szwedami pokój.
Powrót na tron[]
W roku 1709 powrócił na tron, mimo niezadowolenia sporej części szlachty. Skorzystał przy tym z protekcji Piotra I, który w tym samym roku pokonał Karola XII w bitwie pod Połtawą.
Przypisy[]
- ↑ August II brał udział w wojnie jedynie jako elektor Saksonii.