August Schmidt (ur. 3 listopada 1892 roku w Fürth, zm. 17 stycznia 1972 roku w Monachium) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
August Schmidt urodził się 3 listopada 1892 roku w Fürth. W 1911 roku rozpoczął służbę wojskową i uczestniczył w I wojnie światowej. Po jej zakończeniu kontynuował służbę w Reichswehrze. W marcu 1933 roku zakończył służbę wojskową, ale już w listopadzie został przywrócony w stopniu majora. W kwietniu 1934 roku stanął na czele batalionu 41. Pułku Października, a od października dowodził batalionem w 7. Pułku Piechoty. W grudniu 1935 roku otrzymał awans na podpułkownika, a w kwietniu 1938 na pułkownika. W styczniu 1939 roku objął dowództwo nad 20. Pułkiem Piechoty.
Pułkownik August Schmidt, 1939.
Na jego czele, w składzie 10. Dywizji Piechoty gen. Konrada von Cochenhausena uczestniczył w kampanii wrześniowej i walczył w bitwach nad Wartą, Wolą Cyrusową, Bzurą oraz o Warszawę. Następnie brał udział w kampanii francuskiej, a później dywizja została przekształcona w dywizję zmotoryzowaną. Wyróżnił się podczas operacji Barbarossa i 27 października 1941 roku został pierwszym dowódcą pułku odznaczonym Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Na wniosek dowódcy dywizji gen. Friedricha-Wilhelma von Loepera i przy akceptacji dowódcy XXIV Korpusu Pancernego gen. Leo Geyra von Schweppenburga oraz dowódcy 2. Grupy Pancernej gen. Heinza Guderiana otrzymał awans na generała majora. Wkrótce został ranny w rękę i na czas leczenia trafił do rezerwy dowódczej. Później dowodził 193. Dywizją Zastępczą i 413. Dywizją do Zadań Specjalnych. W styczniu 1942 roku stanął na czele 50. Dywizji Piechoty na Krymie. W związku z odnowieniem kontuzji, w lutym 1942 roku ponownie trafił do rezerwy. Od maja 1942 roku dowodził 10. Dywizją Piechoty i walczył w rejonie Diemiańska. Za swoje zasługi dowódca LVI Korpusu Pancernego gen. Ferdinand Schaal przedstawił go do awansu i w styczniu 1943 roku otrzymał stopień generała porucznika. W styczniu 1944 roku jednostka przemianowana na 10. Dywizję Grenadierów Pancernych trafiła do 8. Armii gen. Otto Wöhlera, walczącej nad Dnieprem. Podczas sowieckiej operacji dnieprowsko-karpackiej dywizja gen. Schmidta znalazła się w okrążeniu. Podporządkował sobie resztki 376. Dywizji Piechoty gen. Otto Schwarza i 14. Dywizji Pancernej gen. Martina Unreina. Na czele improwizowanej grupy, przy dużych stratach udało mu się wyjść z kotła. Później dowodził Kampfgruppe Schmidt w XXXX Korpusie Pancernym gen. Otto von Knobelsdorffa. W styczniu 1944 roku otrzymał Krzyż Rycerski z Liśćmi Dębu. Podczas operacji jasko-kiszyniowskiej jego dywizja została niemal całkowicie rozbita. Ponadto Rumunia przeszła na stronę alinatów, przez co resztki jednostki znalazły się w kleszczach. Gen. Schmidt podzielił swoje siły na grupy bojowe i rozkazał im przebijać się na zachód. Pod koniec sierpnia 1944 roku jego siły dotarły do Bułgarii, gdzie skontaktowano się z niemiecką misją wojskową. Udało się ewakuować część żołnierzy i oficerów, zanim Bułgaria również przeszła na stronę aliantów. We wrześniu 1944 roku trafił do rezerwy dowódczej, ale wkrótce stanął na czele LXXII Korpusu Armijnego na Węgrzech. Krytykował go dowódca 6. Armii gen. Hermann Balck i w styczniu 1945 roku ponownie trafił do rezerwy. W marcu 1945 roku objął dowództwo nad 158. Polową Dywizją Szkoleniową w Protektoracie Czech i Moraw. 8 kwietnia 1945 roku dostał się do sowieckiej niewoli, w której przebywał do 1955 roku. Po powrocie do Niemiec opublikował pracę na temat 10. Dywizji Grenadierów Pancernych.
Zmarł 17 stycznia 1972 roku w Monachium.