Benito Amilcare Andrea Mussolini (wym. [beˈniːto musːoˈliːni]; ur. 29 lipca 1883 w Dovia di Predappio, zm. 28 kwietnia 1945 w Giulino di Mezzegra) – włoski polityk i dziennikarz początkowo socjalistyczny, główny założyciel i przywódca ruchu faszystowskiego; premier Włoch w latach 1922–1943, później do 1945 przywódca Włoskiej Republiki Socjalnej.
W 1943 roku został odsunięty od władzy, utworzył później satelicki względem Niemiec rząd rezydujący w północnej części kraju. W 1945 roku został schwytany przez komunistycznych partyzantów i rozstrzelany.
Podczas pobytu w Lozannie i Genewie stał się aktywnym socjalistą. Do Włoch powrócił w końcu 1904. Mussolini rozpoczynał karierę we Włoskiej Partii Socjalistycznej i wszedł do komitetu wykonawczego tej partii[2], a w latach 1912–1914 był redaktorem naczelnym socjalistycznej gazety Avanti!.
Dał się poznać jako doskonały mówca, organizator i zdolny dziennikarz. W 1909 przebywał w austriackim wówczas Trydencie, gdzie rozwijał działalność publicystyczną o charakterze socjalistycznym i antyaustriackim. Pracował dla lokalnej partii socjalistycznej i współredagował jej organ „L’Avvenire del Lavoratore” („Przyszłość robotnika”). Nawiązał również w tym czasie kontakt z socjalistycznym politykiem i dziennikarzem Cesare Battistim i zgodził się redagować jego gazetę „Il Popolo” („Lud”). Battisti wydał również powieść Mussoliniego pt. „Claudia Particella, l’amante del cardinale” („Kochanka kardynała”). Już w październiku 1909 władze austriackie deportowały go z powrotem do Włoch. W latach 1912–1914 był redaktorem naczelnym organu Włoskiej Partii Socjalistycznej „Avanti”.
Po wybuchu I wojny światowej poparł publicznie przystąpienie Włoch do wojny po stronie Ententy. Wydalono go za to z partii, ponieważ kłóciło się to z jej oficjalnym stanowiskiem wobec wojny. Stanowisko to wywołało dyskusję na temat postawy Mussoliniego, jak się okazało, Mussolini pobierał opłaty od francuskiego rządu za szerzenie propagandy prowojennej, a pieniądze dostarczali mu bezpośrednio francuscy działacze polityczni[3]. Mając doświadczenie dziennikarskie, założył gazetę „Popolo d’Italia”.
W 1915, gdy Włochy przystąpiły do wojny, został powołany do wojska i skierowany na front alpejski. Zwolniono go z armii po tym, gdy został ranny w nogę od odłamków z pocisku moździerzowego.