Historia Wiki

Bitwa białostocko-mińska – bitwa pomiędzy Armią Czerwoną, a jednostkami niemieckiej Grupy Armii "Środek" mająca miejsce na początku operacji Barbarossa. Bitwa trwała od 22 czerwca do 3 lipca 1941.

Przebieg[]

Prolog[]

Grupa Armii Środek dowodzona była przez Fedora von Bocka, a w jej skład wchodziły grupy pancerne Hotha i Guderiana. Jej zadaniem było wkroczenie do BSRR i uderzenie w kierunku Moskwy. Na przeciw niej stanął Front Zachodni dowodzony przez Dmitrija Pawłowa.

Siły stron[]

ZSRR[]

Niemcy[]

Bitwa[]

Wehrmacht uderzył na Mińsk, zamykając w okrążeniu duże siły Armii Czerwonej. W operacji brały udział dywizje pancerne, które przekroczyły rzekę Niemen i Bug i połączyły się na wschód od Mińska. 9 i 4 Armia przecięły okrążenie i uderzyły na Białystok. Sowieci próbowali kontratakować, ale bezskutecznie. Kolejnym planem było uderzenie na Grodno, by uniemożliwić okrążenie Armii Czerwonej przez Wehrmacht.

27 czerwca, 5 dni od rozpoczęcia operacji, w okolicach Mińska spotkały się 3 i 2 Grupa Pancerna. Był to zaskakujący wynik, w pięć dni pokonano ⅛ odległości do Moskwy. 28 czerwca na wschód od Białegostoku połączyły się 9 i 4 Armia. Mińsk został zajęty 29 czerwca, a dzień później okrążenie było całkowicie zamknięte. Jednocześnie w powietrzu walczyło Luftwaffe, które zniszczyło około 1600 samolotów, w większości na lotniskach.

Skutki[]

Straty rosyjskie były bardzo duże, ale części jednostek udało się wydostać z okrążenia. Do niewoli dostało się tysiące żołnierzy Armii Czerwonej. Dowodzący Frontem Zachodnim gen. Pawłow został wezwany do Moskwy, gdzie został oskarżony o zdradę i tchórzostwo, a następnie rozstrzelany.