Bitwa na linii jezior koronowskich

Wojna
Bitwa na linii jezior koronowskich
Przeprawa niemieckiej artylerii przez most na Brdzie w rejonie Hamer–Sokole Kuźnica
Informacje
Miejsce	Jeziora koronowskie, II Rzeczpospolita
Przyczyny	Kampania wrześniowa
Okres trwania	2 września 1939
Wynik	Zwycięstwo sił niemieckich
Strony konfliktu
II Rzeczpospolita
III Rzesza
Dowódcy
gen. Zdzisław Przyjałkowski
gen. Walter Lichel
Siły stron
15. Dywizja Piechoty
3. Dywizja Piechoty

Bitwa na linii jezior koronowskich – bitwa kampanii wrześniowej stoczona 2 września 1939 roku. Starcie zakończyło się zwycięstwem niemieckim i przełamaniem pozycji jezior koronowskich.

Siły stron

Polska

• 15. Dywizja Piechoty gen. Zdzisława Wincentego Przyjałkowskiego
  • 59. Pułk Piechoty płk. Bolesława Mirgałowskiego
  • 61. Pułk Piechoty ppłk. Franciszka Sobolty
  • 62. Pułk Piechoty ppłk. Kazimierza Heilmana-Rawicza
  • 22. Pułk Piechoty płk. Feliksa Jędrychowskiego

Niemcy

• II Korpus Armijny gen. Adolfa Straussa
  • 3. Dywizja Piechoty gen. Waltera Lichela
    • 8. Pułk Piechoty płk. Heinricha Woscha
    • 29. Pułk Piechoty płk. Fritza-Huberta Gräsera
    • 50. Pułk Piechoty mjr. Theodora Kretschmera

Przebieg

Przed bitwą

Od rana 1 września 1939 roku niemiecka 3. Dywizja Piechoty gen. Waltera Lichela z II Korpusu Armijnego gen. Adolfa Straussa rozpoczęła natarcie na Więcbork. Zepchnięta została kompania 22. Pułku Piechoty płk. Feliksa Jędrychowskiego. Po południu nieprzyjaciel podszedł pod Różan i dotarł na linię jezior koronowskich. Część sił niemieckich uderzyła na przesmyk pomiędzy jeziorami Stoczek i Piaseczno, a reszta sił obeszła je z północy. W toku walk odrzucony został III batalion 22. Pułku Piechoty, który poniósł ciężkie straty.

Bitwa

Grób żołnierza Wehrmachtu poległego pod Koronowem.

2 września o świcie ogień na przesmyk jezior otworzyła niemiecka artyleria. Około godziny 9 3. Dywizja Piechoty gen. Waltera Lichela rozpoczęła natarcie na Buszkowo, gdzie bronił się 22. Pułk Piechoty. Ponadto na szosie Mąkowarsko–Buszkowo znajdowały się czołgi niemieckie. Pod naporem przeciwnika wycofał się III batalion, a po godzinie Niemcy zajęli przesmyk. W szeregach pułku zapanowała panika i jednostka wycofała się za Brdę. Około godziny 11 wycofał się batalion Obrony Narodowej Koronowo i próbował odtworzyć obronę na drodze Stary Dwór-Nowy Dwór. Z powodu braku amunicji resztki batalionu również wycofały się za Brdę, w kierunku na Bydgoszcz. By wesprzeć atakowane jednostki dowódca 15. Dywizji Piechoty gen. Zdzisław Wincenty Przyjałkowski posłał do boju kawalerię dywizyjną i 59. Pułk Piechoty płk. Bolesława Mirgałowskiego, ale były to działania spóźnione, a nieprzyjaciel prowadził ciągłe natarcie. Przesunięcie pułku i kawalerii dywizyjnej odkryło północne skrzydło przedmościa bydgoskiego. Ponadto batalion Obrony Narodowej Koronowo i większość sił 22. Pułku Piechoty uległy wymieszaniu i nie stanowiły już żadnej wartości bojowej. Dowódca Armii Pomorze gen. Władysław Bortnowski podporządkował 22. Pułk Piechoty do 15. Dywizji Piechoty i rozkazał gen. Przyjałkowskiemu opuścić pozycje ryglową Trzemiętowo-Wojnowo. Zluzowane siły miały obsadzić przedmoście bydgoskie.

Po bitwie

W bitwie górą była strona niemiecka. W toku walk przełamana została pozycja linii jezior koronowskich, a 22. Pułk Piechoty i batalion ON Koronowo poniosły duże straty oraz uległy dezorganizacji. Reszta sił 15. Dywizji Piechoty dokonała odwrotu na przedmoście bydgoskie.