Bitwa o Charków, zwana również Pierwszą bitwą o Charków – bitwa pomiędzy Armią Czerwoną, a jednostkami niemieckiej Grupy Armii "Południe" mająca miejsce podczas operacji Barbarossa. Bitwa trwała od 20 do 24 października 1941.
Siły stron[]
ZSRR[]
- Front Południowo-Zachodni marszałka Siemiona Timoszenki
- 40. Armia gen. Kuźmy Podłasa
- 3. Korpus Powietrznodesantowy płk. Iwana Zatewachina
- 21. Armia gen. Jakowa Czeriewiczenki
- Grupa Konno-Zmechanizowana gen. Pawła Biełowa
- 38. Armia gen. Wiktora Cyganowa
- 6. Armia gen. Rodiona Malinowskiego
- 40. Armia gen. Kuźmy Podłasa
Łącznie 19 dywizji, 8 brygad pancernych i 4 brygady strzeleckie.
Niemcy[]
- Grupa Armii Południe feldmarszałka Gerda von Rundstedta
- 6. Armia gen. Waltera von Reichenau'a
- XXIX Korpus Armijny gen. Hansa von Obstfeldera
- LI Korpus Armijny gen. Hansa Wolfganga Reinharda
- XVII Korpus Armijny gen. Wernera Kienitza
- LV Korpus Armijny gen. Erwina Vierowa
- 17. Armia gen. Carla-Heinricha von Stülpnagela
- XI Korpus Armijny gen. Eugena Otta
- IV Korpus Armijny gen. Viktora von Schwedlera
- LII Korpus Armijny gen. Kurta von Briesena
- XXXXXIV Korpus Armijny gen. Friedricha Kocha
- Węgierski Grupa Szybka gen. Béli Miklósa
- 6. Armia gen. Waltera von Reichenau'a
Łącznie 20 dywizji i 2 brygady.
Przebieg[]
Grupa Armii Południe dowodzona przez Gerda von Rundstedta po zdobyciu Równego, Winnicy, Lwowa, Humania i Kijowa udały się w stronę Charkowa. W mieście znajdował się ważny punkt przemysłowy, ale przed niemieckim uderzeniem fabryki zostały rozmontowane i wywiezione w głąb ZSRR.
Niemieckie uderzenie na miasto nastąpiło z dwóch stron 24 października. Miasto zostało zdobyte jeszcze tego samego dnia.