Bitwa o Kijów – bitwa pomiędzy Armią Czerwoną, a jednostkami niemieckiej Grup Armii "Południe" i "Środek" mająca miejsce podczas operacji Barbarossa. Była to jedna z największych klęsk ZSRR podczas II wojny światowej. Bitwa trwała od 23 sierpnia do 26 września 1941.
Przebieg[]
Wstęp[]
Po sukcesach Grup Armii "Środek" i "Południe" w miejscu ich styku powstało duże wybrzuszenie. Znajdowały się tam jednostki rosyjskiego Frontu Południowo-Zachodniego. Jednostki Armii Czerwonej były już wycieńczone i pozbawione sprzętu pancernego, który został zniszczony w walkach o Humań.
Dowództwo Wehrmachtu nakazało zniszczenie sił Armii Czerwonej zgromadzonej na terenach Ukrainy i kontynuowanie natarcia na Moskwę. Część Grupy Armii "Środek" została wysłana na południe, gdzie dołączyły do jednostek Gerda von Rundstedta.
Bitwa[]
Jednostki dowodzone przez Ewalda von Kleista zajęły przyczółki w Czerkasach i Krzemieńczuku. Szybo dołączyły do nich czołgi Heinza Guderiana. Zajęli oni tyły Frontu Południowo-Zachodniego, łapiąc Siemiona Budionnego w pułapkę, przez co został pozbawiony dowództwa. Jego miejsce zajął wcześniejszy zastępca, Michaił Kirponos, który zginął 20 września. Stan okrążonej Armii Czerwonej był krytyczny, nie miał kto nią dowodzić, okrążenie ciągle się zaciskało.
19 września zdobyty został Kijów, ale walki z okrążonymi sowietami nadal trwały. Ostatni żołnierze poddali się 26 września.
Skutki[]
W wyniku bitwy do niemieckiej niewoli dostało 665 tys. żołnierzy. Po tej bitwie Wehrmacht szykował się do uderzenia na Krym i Moskwę.