Bitwa pod Łączką – bitwa powstania styczniowego stoczona 23 maja 1863 roku. Starcie zakończyło się klęską powstańców i śmiercią podpułkownika Karola Frycze.
Przebieg[]
Po klęsce pod Kietlanką i śmierci płk. Ignacego Mystkowskiego, jego oddział podzielił się na dwie grupy, a dowództwo objęli Karol Frycze i Polikarp Dąbkowski. Przekroczyli oni szosę ostrowsko-wyszkowską i się rozdzielili. Dąbkowski udał się w kierunku Zambrowa, a Frycze w kierunku Długosiodła. Frycze pod Łączką założył obóz, który był dobrze chroniony przez przeszkody terenowe. Do obozu prowadziła jedynie wąska grobla. Po tygodniu do obozu dotarł Dąbkowski, ścigany przez Rosjan. Mimo zagrożenia Frycze, czuł się bezpiecznie w obozie i nie rozkazał odwrotu.
23 maja pod Łączkę dotarły siły rosyjskie pod dowództwem gen. Gieorgija Emmanuela w sile 3 rot piechoty, szwadronu huzarów i 30 Kozaków. Rosjanie zaatakowali z zaskoczenia i wdarli się do obozu. Powstańcza jazda od razu wycofała się po grobli, tracąc trzech ludzi. Dezerter z wojska rosyjskiego Hilary Drozdowski próbował zorganizować atak na bagnety, ale padł od powstańczej kuli, gdy przez pomyłkę użył rosyjskiej komendy. Frycze na czele kosynierów bronił się na prawym skrzydle, ale został ciężko ranny w brzuch. W szeregach powstańców zapanował chaos i większość z nich rzuciła się do ucieczki. Rannego Fryczego przeniesiono do Poręby, gdzie zmarł dzień później.
Bitwa zakończyła się klęską sił polskich. Oprócz Fryczego poległo kilku innych oficerów, a Rosjanie zdobyli powstańcze furgony. Dowództwo nad resztą sił powstańczych objął Polikarp Dąbkowski, a następnie Maksymilian Broniewski.