Bitwa pod Badr – bitwa, stoczona 17 dnia ramadanu 2. roku ery muzułmańskiej (13 marca 624) pomiędzy wojskami Mahometa, a Kurjaszytami z Mekki. Rozpoczęła ona pasmo sukcesów muzułmańskiej armii.
Preludium[]
Mahomet po przybyciu do Medyny zaczął napadać na mekkańskie karawany, gdyż podczas hidżry, on i wyznawcy jego nauk zostali pozbawieni majątku. Dowiedziawszy się o karawanie jadącej z Szem (dzisiejsza Jordania), zwołał naradę, gdyż nie chciał angażować medyńczyków w konflikt, których ich nie dotyczy. Jednak zarówno Al-Anssar, jak i przybysze z Mekki, zgodzili się na starcie z Kurjaszytami. Gdy ich wódz – Abu Sofian usłyszał o nieuniknionym starciu, wysłał do Mekki Amra ibn Hiszama po sprowadzenie posiłków. Według muzułmańskiej tradycji, ten stanął przed Kaabą w Mekce, rozdarł swoją koszulę i obciął uszy własnemu wielbłądowi i zaczął wołać o pomoc. Nie wszyscy muzułmanie byli zmuszeni do wzięcia udziały w wyprawie.
Przebieg bitwy[]
Trzystu kiepsko wyszkolonych i uzbrojonych muzułmanów nie zważając na niebezpieczeństwa i trzykrotną armię wroga zaatakowało karawanę o wspaniałym łupie, który wynosił 50 tys. złotych monet i tysiąc wielbłądów. Zgodnie z arabską tradycją Kurjaszyci wysłali trzech wojowników. Muhammad pozostał wierny temu zwyczajowi i wysłał swoich, jednakże nie zostali oni zaakceptowani przez wojska Abu Sofiana. Reakcją proroka islamu było posłanie swoich trzech towarzyszy: Hamzę ibn Abd al-Muttaliba, Alego ibn Abu Taliba i Ubeidę ibn Haritha. Po stoczeniu przez nich pojedynku, ruszyły kolejne wojska. Z walk wyszli zwycięsko muzułmanie. Zabili oni 70 ludzi Kurjaszytów w tym 7 arystokratów, a 40-70 wzięli do niewoli. Wyznawcy religii założonej przez Muhammada, wierzą, że wygrali dzięki aniołom, które zesłał im Allah na pomoc. Bitwa została wspomniana w Koranie. W krajach muzułmańskich słowo Badr występuje też często jako nazwa organizacji paramilitarnych lub kryptonimy akcji wojennych.