Bitwa pod Białołęką – bitwa powstania listopadowego, stoczona w dniach 24-25 lutego 1831 w okolicach Warszawy. Starcie zakończyło się polskim zwycięstwem.
Przebieg[]
Silny opór powstańców w bitwach pod Wawrem i początkowym starciu pod Olszynką Grochowską zaskoczył feldmarszałka Iwana Dybicza. Postanowił on wyznaczyć grupę by uderzyć na tyły polskiej armii. Dowództwo nad grupą objął Iwan Szachowski.
Zadanie powstrzymania Szachowskiego powstańcy powierzyli pułkownikowi Antoniemu Jankowskiemu. Doznał on klęski w starciu pod Nieporętem i musiał się wycofać.
24 lutego z takim samym zadaniem została wysłana grupa gen. Kazimierza Małachowskiego w sile 4200 piechoty i 6 dział. Rosjanie uderzyli na Białołękę, a połączone siły Małachowskiego i Jankowskiego zostały zmuszone do wycofania. W celu wsparcia został wysłana grupa pod dowództwem Antoniego Giełguda, a głównodowodzącym w walkach pod Białołęką został Jan Krukowiecki. Na noc starcia się uspokoiły, trwały tylko pojedyncze starcia małych grup. Po pierwszym dniu walki Rosjanie stracili 650 zabitych i rannych, a strona polska 450.
Dowództwo Powstania sądziło, że gen. Krukowiecki dysponuje mniejszymi siłami niż Szachowski, a strona rosyjska myślała dokładnie to samo o swoich siłach. Obie strony unikały starcia i ograniczały się do pilnowania swoich terenów. Szachowski postanowił o odwrocie, a polska artyleria ostrzelała jego sztab. Część powstańców słysząc wystrzały myślała, że to sygnał do walki i doszło do polskiego uderzenia na siły rosyjskie. Siły rosyjskie były już nieliczne, część już została wycofana a w uderzeniu zwycięstwo przypadło siłom polskim. Rosjanie zostali odrzuceni w kierunku Nieporętu, a zwycięstwo w bitwie pod Białołęką przypadło siłom powstańczym.