Bitwa pod Bielaniszkami − seria dwóch bitew powstania styczniowego stoczonych 12 i 28 kwietnia 1863 roku.
Przebieg[]
Naczelnikiem wojennym powiatu szawelskiego został Jan Staniewicz, były oficer armii rosyjskiej i weteran powstania wielkopolskiego. W Bielaniszkach zgromadził 98 ochotników i rozpoczął przymusowy pobór do oddziału. Rosjanie dowiedziawszy się o koncentracji oddziału, wysłali z Szawla siły majora Świrskiego liczące 2 roty piechoty Narewskiego Pułku Piechoty i szwadron dragonów. 11 kwietnia Staniewicz obsadził drogę, którą mieli się poruszać Rosjanie. Gdy tylko wojska rosyjskie dotarły na miejsce, zostały ostrzelane i poniosły straty. Rosjanie sądząc, że uda im się zaskoczyć powstańców, poruszali się w kolumnach i nie rozwinęli szyku bojowego. Wycofali się do folwarku Bielaniszki, który wkrótce spalili. Ich straty wynosiły 2 zabitych i kilku rannych.
Po wygranej bitwie Staniewicz krążył po powiacie, powiększając oddział, który liczył już 200 ludzi. Zdecydował się powrócić do Bielaniszek, gdzie ufortyfikował się w spalonym folwarku. 23 kwietnia od Telsz nadeszła kolumna rosyjska, która zepchnęła powstańcze pikiety do obozu. Następnie zbliżył się kolejny rosyjski oddział, a Staniewicz wysłał kilkudziesięciu ludzi, by zastawić na nich pułapkę. W czasie natarcia kolumny telszewskiej, powstańcy zostali powiadomieni o kolejnym rosyjskim oddziale nadchodzącym od Kurszan. Staniewicz wysłał kolejnych kilkudziesięciu ludzi, a sam dołączył do walki. Wkrótce powstańcy zostali wyparci z obozu i cofnęli się poza zawały, gdzie kontynuowali ostrzał. Po jakimś czasie przeprowadzili kontratak. Do ataku mieli ruszyć także kosynierzy, ale na wezwanie Pawła Staniewicza, nikt się nie stawił. Ostatecznie Rosjanie zostali wyparci z obozu i uciekli przez moczary. Stracili wielu ludzi potopionych w bagnach. W tym samym czasie w powstańczą zasadzkę wpadła kolumna z Wiekszeń i dokonała odwrotu. Straty powstańcze wynosiły 2 zabitych i pewną ilość rannych.