Bitwa pod Borowcem – bitwa powstania styczniowego stoczona 31 maja 1863 roku w województwie kaliskim. Starcie zakończyło się klęską oddziału Edmunda Calliera.
Przebieg[]
30 maja 1863 roku, po nierozstrzygniętej bitwie pod Grochowami, w okolicy Lipnicy Edmund Callier podzielił swoje siły. Pułkownik Kajetan Słupski i dowódca 3 oddziału Szumlański zostali przy furgonach, a Callier z resztą oddziału nocował w Konarach. Nad ranem od strony Gródźca nadeszły siły rosyjskie liczące 5 kompanii piechoty oraz szwadron kawalerii, które uderzyły na siły Słupskiego. Słupski wraz z taborami został odcięty od Calliera i wycofał się do Cieświcy. Callier wraz z 200 powstańcami wycofał się do Borowca. Zmęczeni powstańcy zatrzymali się pomiędzy kilkoma wzgórzami i wysłali podjazd po żywność. W tym samym czasie od Borowca nadeszły 4 roty piechoty, szwadron kawalerii i 2 działa. Edmund Callier chcąc uzyskać efekt zaskoczenia uderzył pierwszy, ale kosynierzy ulegli panice i oddział poszedł w rozsypkę. Przy dowódcy zostało jedynie 100 ludzi i zarządził odwrót w stronę Grodźca. Wkrótce został zaalarmowany o siłach rosyjskich idących z Częstochowy, Piotrkowa, Kutna, Łęczycy i Kalisza, które otoczyły go ze wszystkich stron. Wobec braku szans na przebicie, rozkazał zakopać broń i wyznaczył punkt zborny.