Bitwa pod Częstoborowicami – bitwa powstania styczniowego stoczona 27 lipca 1863 roku. Starcie zakończyło się klęską powstańców Józefa Jankowskiego i Adama Andrzeja Zielińskiego.
Przebieg[]
Powstańcze siły Józefa Jankowskiego i Adama Andrzeja Zielińskiego połączyły się z oddziałem Grzymały i łącznie liczyły około 1000 powstańców. Powstańcy zatrzymali się w dworze w Rybczewicach, ale Grzymała wkrótce ruszył w dalszą drogę. Jankowski i Zieliński zlekceważyli ostrzeżenia o znacznych siłach gen. Nikołaja Baumgartena liczących 3 roty piechoty, szwadron ułanów, secinę Kozaków i 2 działa. Rosjanom udało się znaleźć siły powstańcze i zbliżyli się do nich na odległość strzału armatniego. Powstańcy podnieśli alarm i ruszyli ku wsi Częstoborowice. Pierwsze wycofały się furgony. Za nimi ruszyła rosyjska piechota wraz z Kozakami. Droga prowadziła przez jary i wąwozy. Ostatni z nich znajdował się w samych Częstoborowicach. Większość powstańców zdołała go przejść, ale część została odcięta. Rosjanie nie brali jeńców i mordowali bezbronnych powstańców. Zginęło 106, a 150 powstańców było ciężko rannych. Na zbrodnie zezwalał dowodzący na miejscu Buchner. Rzeź przerwały dopiero siły Grzymały, które zaalarmowane odgłosami walki, zawróciły i zmusiły Rosjan do odwrotu.
Straty rosyjskie wynosiły 5 zabitych i 6 rannych.