Bitwa pod Dębem Wielkiem – bitwa powstania listopadowego, która rozegrała się 31 marca 1831 roku i zakończyła się zwycięstwem powstańców.
Po rosyjskiej porażce w bitwie pod Wawrem gen. Fiodor Geismar wycofał swoje wojsko za Dębe Wielkie i połączył siły z wojskami gen. Grigorija Rosena. Siły rosyjskie liczyły 13 tys piechoty oraz 5 tys kawalerii i rozpoczęły przygotowania do odparcia polskiego ataku.
Generał Jan Zygmunt Skrzynecki zaatakował siły rosyjskie siłami 4. Pułku Piechoty Liniowej pod dowództwem gen. Ludwika Bogusławskiego na lewym skrzydle, a 8. Pułk Piechoty Liniowej skierował na prawe skrzydło Rosjan. Planowano także przeprowadzenie ostrzału z dział, ale działa ugrzęzły w błotnistej drodze. Oba natarcia stanęły w miejscy, a powstańcy ponieśli spore straty. Gen. Skrzynecki nakazał rozłożenie obozu i przeczekanie nocy. Gen. Bogusławski postanowił jednak atakować i natarcie na lewe skrzydło się powiodło. Skrzynecki widząc powodzenie natarcia, za namową gen. Wojciecha Chrzanowskiego postanowił skierować do walki strzelców konnych i przeprowadzić uderzenie na most w centrum rosyjskiej obrony. Udaną szarżę przeprowadził gen. Kazimierz Skarżyński, a Rosjanie się wycofali.
Gen. Skrzynecki nie rozpoczął pościgu, ale mimo to do niewoli wzięto dużą liczbę żołnierzy rosyjskich i zdobyto 12 dział.