Bitwa pod Iłżą – starcie sił powstańczych z Armią Imperium Rosyjskiego, podczas powstania listopadowego, stoczone 9 sierpnia 1831.
Przebieg[]
Rosyjski generał Rydgier, przeprawiwszy się przez Wisłę, skierował swoje wojska w kierunku Opatowa. Wojska powstańcze pod dowództwem gen. Samuela Różyckiego spotkały się z nimi na przedpolach Iłży. Oddziałami rosyjskim stacjonującymi w Iłży dowodził Ksenofont Kwitnicki, a pod jego dowództwem znajdowały się kilka szwadronów dragonów i kozaków, bateria artylerii i piechota.
Różycki obsadził miasto strzelcami celnymi, a w jego okolicy stacjonowali kosynierzy. W stronę wojsk nieprzyjaciela wysłano piechotę, która miała pozorować ucieczkę i zwabić Rosjan do miasta. Rosjanie rozpoczęli ostrzał miasta, a następnie kozacy na koniach wpadli do centrum miasta. Ze wszystkich stron padły strzały, wymierzone w kozaków. Walki trwały też w okolicach kościoła. Ranny został podpułkownik Karol Różycki, który w pojedynku zabił jednego z rosyjskich oficerów. W wyniku dużych strat wśród dowództwa, Rosjanie się wycofali, a gen Różycki oddalił się w kierunku Szydłowca.
Zobacz też[]
- bitwa pod Iłżą z 1864 roku, rozegrana podczas powstania styczniowego
- bitwa pod Iłżą z 1939 roku, rozegrana podczas kampanii wrześniowej