Bitwa pod Iwanowicami – bitwa powstania styczniowego rozegrana w dniach 12-13 lutego 1863 roku. Starcie zakończyło się zwycięstwem polskim, sił mjr. Wincentego Wanerta.
Przebieg[]
Przed bitwą[]
Pod koniec stycznia 1863 roku, oddział Apolinarego Kurowskiego założył obóz w Ojcowie. Do oddziału dołączali nowi ochotnicy i zgrupowanie urosło do 2500 ludzi. Wzrost sił powstańczych w Ojcowie, zauważył rosyjski generał Andriej Brunner. Wysłał przeciw niemu siły z Częstochowy i Miechowa.
Bitwa[]
Kolumna miechowska pod dowództwem mjr. Jabłońskiego wyszła z miasta 12 lutego 1863 roku. Oddział liczył 2 roty piechoty i 50 objeszczyków. Siły rosyjskie dotarły do Słomnik i skręciły na Skałę. Wieczorem dotarli do Iwanowic, gdzie wpadli na około 200 strzelców mjr. Wincentego Wanerta. Doszło do wymiany ognia, a zaskoczeni Rosjanie wycofali się za rzekę Dłubnię. Założyli tam obóz, w którym przeczekali noc.
Następnego dnia mjr. Jabłoński wysłał jazdę do Skały, gdzie stacjonowała mała grupa powstańców. Zaalarmowany został obóz w Ojcowie, a Apolinary Kurowski wysłał pewną ilość jazdy do Iwanowic i żuawów do Skały. Siły rosyjskie w obu miejscach zostały powstrzymane i cofnęły się za rzekę. 14 lutego Rosjanie wycofali się do Miechowa.
Po bitwie[]
Bitwa pod Iwanowicami zakończyła się polskim zwycięstwem. Pod Iwanowicami i Skałą, siły rosyjskie zostały odepchnięte. Apolinary Kurowski nie wykorzystał okazji do rozbicia oddziału mjr. Jabłońskiego. Starty obu stron były niewielkie. 17 lutego oddział Kurowskiego zaatakował Miechów, gdzie został rozbity.