Historia Wiki

Bitwa pod Kockiem – bitwa powstania styczniowego stoczona 25 grudnia 1863 roku w województwie podlaskim. Starcie zakończyło się klęską powstańców dowodzonych przez generała Michała Heydenreicha "Kruka".

Przebieg[]

W nocy z 24 na 25 grudnia generał Michał Heydenreich "Kruk" został zaalarmowany o zbliżających się siłach rosyjskich, liczących 2 roty piechoty, 4 szwadrony ułanów, 2 seciny Kozaków, 50 dragonów i oddział rakietników. Około godziny 7 rano Kruk wyruszył z Gułowa na Kock, z zamiarem przejścia przez Wieprz. Wkrótce po wymarszu, powstańcy zostali zaatakowani przez Rosjan, którzy otworzyli ogień artyleryjski. Heydenreich wysłał przodem furgony, a oddział Lutyńskiego rozstawił na skrzydłach, by osłaniał odwrót. Ponadto przy furgonach znajdowały się oddział Pogorzelskiego i Grzymały. Koło Biełobrzegów pułkownik Grzymała starł się z ułanami rosyjskimi. W szeregach powstańczych zapanował chaos, a kontratak się załamał. Część powstańców w panice ruszyła do odwrotu. Pod samym miastem opór stawiali Krakusi. Walka była brutalna, a powstańcy zdobyli 30 rosyjskich koni. Rosyjski pościg zakończył się dopiero za Kockiem. Powstańcy zatrzymali się pod Wolą Serocką, a później przeszli pod Częstoborowice, gdzie się rozdzielili.

Straty powstańcze wynosiły 79 zabitych i rannych, a 160 zdezerterowało. Wśród powstańców rany był ppłk. Pogorzelski. Rosjanie stracili około 70 zabitych, w większości ułanów.

Zobacz też[]