Bitwa pod Komorowem – bitwa powstania styczniowego stoczona 20 czerwca 1863 roku. Starcie zakończyło się klęską powstańców gen. Zygmunta Jordana.
Przebieg[]
Rząd Narodowy planując kolejną wyprawę na Galicję, na jej dowódcę wyznaczył generała Zygmunta Jordana. Planował on jednoczesne wyruszenie 7 oddziałów partyzanckich, liczących po 300-400 ludzi. W połowie czerwca rząd Karola Majewskiego zmusił gen. Jordana do przeprowadzenia wyprawy. Generał Jordan planował współdziałanie kilku oddziałów, ale 18 czerwca pod Górami śmierć poniósł Kazimierz Konrad Błaszczyński "Bończa". Mimo tego, dwa dni później, na czele 350 piechoty i 50 jazdy, przekroczył Wisłę.
20 czerwca około godziny 8 został zaatakowany przez rotę piechoty. Zygmunt Jordan ustawił swoje siły w tyralierę i spychał Rosjan w stronę Komorowa. Dowodzący powstańczą jazdą major Chościakiewicz wysłał kilku jeźdźców w celu kontaktu z oddziałem Dunajewskiego, a reszta wykonała atak na Komorów. Powstańcy zajęli skraj wsi i otworzyli ogień do nieprzyjaciela, ale do sił rosyjskich dołączyła kolejna rota piechoty. Dwudziestu powstańców pod dowództwem mjr. Chościakiewicza przeprowadziło atak na bagnety. Trzynastu z nich zawróciło, a siedmiu chciało się schronić w stodole, ale w wyniku ognia nieprzyjaciela poległo pięciu z nich. Rosjanie się przegrupowali i ruszyli do ataku. Wkrótce dołączyły kolejne roty piechoty, które wyparły siły Dunajewskiego. Powstańcy zajęli skrawek lasu, gdzie bronili się przed szarżą dragonów. Siły gen. Jordana wycofywały się ku lasom staszowskim, ale na ich drodze stanęły kolejne siły rosyjskie. Łącznie Rosjanie dysponowali 4 rotami piechoty, 2 szwadronami dragonów, oddziałem Kozaków i objeszczyków. Część powstańców cofnęła się ku Wiśle, a garstka przeszła do lasów staszowskich.
Straty polskie wynosiły 80 zabitych i 56 rannych. Wielu z nich wpadło do rosyjskiej niewoli. Cześć powstańców została aresztowana przez władze austriackie. Dowodzący wyprawą generał Zygmunt Jordan przeszedł do Galicji.