Bitwa pod Koronowem − bitwa stoczona 10 października 1410 roku, zwycięstwo wojsk polskich nad krzyżackimi.
Zakon krzyżacki zdążył odbudować swoją potęgę po niedawnej bitwie pod Grunwaldem. Jagiełło pozwolił wrócić do domu niektórym rycerzom spod Grunwaldu, większość pozostała skierowana w głąb kraju. Natomiast Krzyżacy zaczęli nową kampanie i ruszyli na Polskę. Spodziewali się pospolitego ruszenia, tak powiedzieli im polscy zwiadowcy schwytani przez wroga. Kiedy zobaczyli wojska polskie rozczarowali się. Krzyżacy mieli dwukrotną przewagę, ale przywitało ich 2-tysięczne polskie rycerstwo wspomagane przez Tatarów. Zakon zaczął wycofywać się na wzgórze Łokietka, aby z niego runąć na przeciwnika. Tatarzy byli jednak lepsi taktycznie od rycerstwo zachodnioeuropejskiego - podjechali na stosowną odległość i zaczęli ostrzeliwać Krzyżaków z łuków.
Ostrzał zadał Krzyżakom wielkie straty. Bitwa podzieliła się na wiele pojedynków. Wrogie armie ścierały się ze sobą trzy razy, w ostatniej serii Polacy zdobyli chorągwie, w szeregi krzyżacki wdarło się zamieszanie. Przeciwnik zaczął uciekać, w ręce polskie trafili jeńcy i łupy.
Głównymi polskimi dowódcami w bitwie był Sędziwój Ostroróg, wojewoda poznański oraz Piotr Niedźwiedzki, marszałek dworu Jagiełły. Krzyżakami dowodził Michał Küchmeister von Sternberg, który trafił do niewoli.
Trzeba jednak pamiętać, że bitwa pod Koronowem w porównaniu do bitwy grunwaldzkiej była zaledwie potyczką - 15 lipca walczyło łącznie nawet 60 tysięcy żołnierzy, pod Koronowem dziesięć razy mniej.