Bitwa pod Lipnem – bitwa powstania styczniowego stoczona 28 maja 1863 roku w województwie augustowskim. Starcie zakończyło się klęską powstańców.
Przebieg[]
27 maja 1863 roku w okolicach Tykocina, zebrał się nowy oddział powstańczy liczący 400 ludzi. Oddział był słabo uzbrojony i wyszkolony. Podzielił się na dwie grupy: jazdą dowodził Dzwonkowski, a dowództwo nad drugą grupą objął były oficer rosyjski z Białegostoku, Szajecki. Udawał on polskiego patriotę i podstępem został mianowany naczelnikiem.
Następnego dnia oddział Szajeckiego wyruszył ku Czerwonemu Borowi i Śniadowu, by połączyć się z siłami Wodzińskiego. Pod Lipnem powstańcy założyli obóz. Nieliczna broń została ustawiona w kozły, a chwilę później Szajecki został zaalarmowany o zbliżających się siłach rosyjskich. Mimo tego, nie zarządził odwrotu na korzystniejszą pozycję, ani nie wystawił straży, a powstańcy kontynuowali odpoczynek. Niebawem pod powstańczy obóz przybyły dwie kompania piechoty, dowodzone przez kapitanów Archarytowa i Fitingowa oraz secina Kozaków, dowodzona przez essaułę Matwiejewa. Rosjanie uderzyli na śpiących powstańców. Próbowali oni stawiać opór, ale zostali otoczeni. Ponadto Szajecki uciekł. Doszło do krwawej rzezi, w której powstańczy oddział został rozbity. Część powstańców pod dowództwem Ignacego Lustańskiego i Serafina, wydostała się z okrążenia. Dzwonkowski widząc zdradę Szajeckiego, zdążył się wycofać.
Kilka dni po bitwie, w Rutkach pochowano 55 poległych powstańców, a w Kulszach kolejnych 6. Liczba rannych wynosiła około 100. Straty Rosjan nie są znane, ale były one niewielkie.
Zobacz też[]
- bitwa pod Lipnem z 29 października 1944 roku.