Bitwa pod Lubartowem – bitwa powstania listopadowego, stoczona 10 maja 1831 roku w okolicach Lubartowa. Starcie pozostało nierozstrzygnięte.
Gen. Wojciech Chrzanowski maszerujący w kierunku Zamościa, 9 maja po zwycięskiej bitwie pod Firlejem nocą dotarł do Lubartowa, gdzie rozłożył obóz. Dowiedziawszy się o tym rosyjski gen. Cyprian Kreutz postanowił uderzyć na siły polskie. Wykorzystując przewagę liczebną gen. Kreutz chciał odciąć drogi odwrotu na Kock i Łęczną, a następnie zepchnąć siły polskie w kierunku rzeki Wieprz.
10 maja wojska rosyjskie zbliżyły się do Lubartowa od strony dróg na Kock i Lublin. Siły polskie zostały zaskoczone, ale Rosjanie nie przystąpili do uderzenia, a jedynie rozpoczęli ostrzał artyleryjski. Generał Chrzanowski oparł swoje prawe skrzydło o Lubartów, a lewym skrzydłem osłaniał polną drogę na Serniki, gdzie znajdował się most na Wieprzu.
Gdy gen. Kreutz zaatakował w okolicach Lubartowa, gen. Chrzanowski pozostawił tam część prawego skrzydła (1. i 5. Pułk Piechoty), które wiązało siły rosyjskie. W tym czasie większość sił polskich przeprawiła się przez Wieprz w Sernikach.
Walki trwały jeszcze o Klasztor Kapucynów w Lubartowie, gdzie broniła się kompania 1. Pułku Piechoty. Starcie pozostało nierozstrzygnięte.
Zobacz też[]
- Bitwa pod Lubartowem z 1863 roku, podczas powstania styczniowego.