Bitwa pod Lututowem – bitwa powstania styczniowego stoczona 15 czerwca 1863 roku. Starcie zakończyło się klęską powstańców pułkownika Antoniego Korotyńskiego.
Przebieg[]
W czerwcu 1863 roku powstał oddział powstańczy płk. Antoniego Korytyńskiego. Składał się z ochotników z zaboru pruskiego. 10 czerwca oddział liczył około 250 powstańców, ale ich głównym uzbrojeniem były kosy. Broni palnej było mało i była to raczej broń myśliwska.
Gdy Rosjanie dowiedzieli się o formowaniu się nowego oddziału, wysłali przeciwko niemu dwie kolumny. Z Kalisza wyruszył oddział płk. Tarasenkowa, liczący 3 roty piechoty i szwadron jazdy z czteroma działami. Z Wielunia na czele 4 rot piechoty, 50 Kozaków i 30 objeszczyków, wyruszył płk. Wsiewołod Pomierancew.
14 czerwca powstańcy cofający się przed płk. Tarasenkowem dotarli do Lututowa. Następnego dnia, po południu, Rosjanie zbliżyli się do obozu. Powstańcy podzielili się na dwie grupy. Grupa uzbrojona w broń palną dowodzona przez oficera Tatara miała się przebijać. Otworzyli ogień do rosyjskiej konnicy i przeszli do lasu. Na miejscu pozostał płk. Korytyński na czele 120 ludzi. Rosjanie mieli gigantyczną przewagę. Siły powstańcze rzuciły się na szeregi rosyjskie, ale szybko zostały pobite. Część powstańców rzuciła broń i chciała się poddać, ale rosyjscy oficerowie kazali ich zamordować. Doszło do masakry.
Powstańcy stracili 64 zabitych, 46 rannych i 2 wpadło do niewoli. Wkrótce jedenastu powstańców zmarło z ran, w tym płk. Korytyński. Grupa Tatara prawdopodobnie została rozwiązana lub rozbita. Poległych powstańców pochowano na cmentarzu w Lututowie. W ceremonii brało udział 40 księży.