Bitwa pod Poryckiem – bitwa powstania listopadowego, stoczona 11 kwietnia 1831 roku. Starcie zakończyło się zwycięstwem sił polskich.
Przebieg[]
Przed bitwą[]
Generał Józef Dwernicki z korpusem wojsk planował wyprawę na Podole, by wzniecić tam powstanie skierowane przeciwko Rosji. Na skutek polskiej ofensywy Rosjanie zostali wyparci z Radomskiego, za Wisłę, tym samym likwidując zagrożenie dla stolicy od południa.
Na Lubelszczyźnie rosyjski generał Cyprian Kreutz unikał stoczenia otwartej bitwy, ale jego siły poniosły klęskę w starciach na szosie lubelskiej. Siły powstańcze opanowały Lublin, ale został on szybko odbity przez Armię Rosyjską. Generał Dwernicki przebił się do Zamościa i utknął w mieście, blokowany przez siły gen. von Tolla.
3 kwietnia 1831 roku Korpus gen. Dwernickiego opuścił Zamość. Wojska liczyły 22 szwadronów kawalerii, 4 bataliony piechoty, 6 lekkich dział i 6 dział pozycyjnych.
Bitwa[]
11 kwietnia wojska gen. Dwernickiego napotkały na swojej drodze straż przednią gen. Fiodora Rydygiera w sile jednego pułku dragonów. Po krótkiej walce siłom polskim udało się rozbić siły rosyjskie. Do polskiej niewoli trafiło 250 jeńców, zdobyto 100 koni i znaczną ilość broni.
Podsumowanie[]
Porażka gen. Rydygiera uszczupliła jego siły, ale mimo tego posiadał on znaczną przewagę nad siłami gen. Dwernickiego.
Na ludności cywilnej szczupły korpus polski nie zrobił wrażenia i do wybuchu powstania na nie doszło, ochotników dołączających do korpusu było niewielu.
Wkrótce siły polskie miały odbyć bitwę z głównymi siłami gen. Rydygiera.
Zobacz też[]
- bitwa pod Poryckiem stoczona w dniach 2-3 listopada 1863 roku podczas powstania styczniowego.