Bitwa pod Poryckiem – bitwa powstania styczniowego stoczona w dniach 2-3 listopada 1863 roku w gubernii wołyńskiej. Starcie zakończyło się klęską powstańców dowodzonych przez pułkownika Wojciecha Komorowskiego.
Przebieg[]
Od jesieni 1863 roku, na terytorium Austrii formowano osiem powstańczych oddziałów, pod okiem Edmunda Różyckiego i Jana Stelle-Sawickiego. Dowództwo nad poszczególnymi oddziałami sprawowali m.in: Palffy, Robert Sienkiewicz, François de Rochebrune i Wojciech Komorowski. Ostatecznie postanowiono połączyć cztery oddziały, które łącznie liczyły 2000 ludzi, by wysłać je na terytorium guberni wołyńskiej. Przejście granicy zaplanowano na 1 listopada, ale oddział Palffy'ego uległ rozproszeniu. Dowódcą wyprawy miał zostać gen. Michał Heydenreich "Kruk", ale się wycofał. Wkrótce odszedł dowodzący oddziałami żuawów śmierci Rochebrune. Dowództwo nad jego oddziałem przejął Jan Żalplachta "Zapałowicz". Ostatecznie 1 listopada około 900 powstańców, dowodzonych przez płk. Komorowskiego, przekroczyło granicę z Rosją. Około godziny 14, powstańcy dotarli do opuszczonego Porycka. Komorowski wysłał zwiadowców, którzy wpadli na patrol Kozaków. W potyczce poległo 5 powstańców, a Komorowski zajął pozycje obronne na cmentarzu. Około godziny 16 doszło do rosyjskiego ataku, który został odparty. O zmierzchu Rosjanie dokonali odwrotu. 3 listopada około godziny 4 nad ranem, powstańcy opuścili miasto i udali się w kierunku zaboru austriackiego.
Około 400 powstańców przekroczyło granicę i zostało rozbrojonych.
Zobacz też[]
- Bitwa pod Poryckiem stoczona podczas powstania listopadowego.