Bitwa pod Rossoszem – bitwa powstania styczniowego stoczona 17 listopada 1863 roku w województwie podlaskim. Starcie zakończyło się zwycięstwem powstańców dowodzonych przez podpułkownika Karola Krysińskiego i majora Bogusława Ejtminowicza.
Przebieg[]
16 listopada 1863 roku siły powstańcze podpułkownika Karola Krysińskiego i majora Bogusława Ejtminowicza, liczące 400 strzelców, 200 kosynierów i 100 jazdy, dotarły do Dubnicy. Wkrótce powstańcy odebrali wiadomość o zbliżających się siłach rosyjskich z Białej. Krysiński wyruszył do Rossoszy, a 1 batalion pod dowództwem majora Bardeta zajął pozycje w mieście. 2 batalion mjr. Ejtminowicza obsadził las. Następnego dnia, o godzinie 8, na miejsce dotarł szwadron dragonów. Rosjanie słysząc rżenie koni, niezwłocznie się wycofali. Krysiński wysłał pluton dowodzony przez porucznika Cetnarskiego, który miał zwabić Rosjan do miasta, ale bezskutecznie. Krysiński widząc, że Rosjanie nie chcą przyjąć bitwy, cofnął się do miasta, zostawiając przy moście jedynie jedną kompanię. W tym czasie Rosjanie otrzymali posiłki z Białej i ruszyli w sile 3 rot piechoty, szwadronu ułanów i seciny Kozaków na miasto. Do natarcia ruszyło powstańcze skrzydło kapitana Leszczyńskiego. Nieprzyjaciel się cofnął, jedynie jedna rota piechoty zajęła pierwsze zabudowania miasta. Rosyjscy żołnierze zostali otoczeni i rozbici.
16 Rosjan wpadło do niewoli, a 65 poległo. Powstańcy zdobyli 30 karabinów, wiele amunicji i mundurów. Straty powstańcze wynosiły 13 zabitych i 14 rannych. W walce odznaczył się porucznik Cetnarski, który dokonał udanej szarży na ułanów rosyjskich.