Bitwa pod Rudką – bitwa powstania styczniowego stoczona 17 lutego 1863 roku. Stracie zakończyło się klęską połączonych oddziałów powstańczych Oswalda Radziejowskiego, Kazimierza Bogdanowicza, Rembowskiego i Neczaja.
Przebieg[]
Oddziały Oswalda Radziejowskiego i Neczaja ruszyły z Dubienki ku Świerzym. Tam dołączyły do nich kawaleria Kazimierza Bogdanowicza i oddział kawalerii powiatu radzyńskiego, dowodzony przez Rembowskiego. Połączone siły powstańcze liczące około 500 ludzi rozłożyły obóz pod Rudką w powiecie krasnostawskim. Z Lublina wyszła kolumna wojsk rosyjskich. Rosjanie dotarli pod Rudkę i otworzyli ogień do powstańców, kryjąc się za płotami. Radziejowski zarządził jednoczesny atak z dwóch stron. Sam ruszył groblą, a gdy dotarł pod pozycje rosyjskie, nieprzyjaciel otworzył ogień. Mimo tego udało się dojść do wsi, ale oddział uległ rozsypce. Atak Bogdanowicza na lewym skrzydle się nie powiódł. Powstańcy w chaosie rzucili się do ucieczki, a Rosjanie przeszli groblę i zajęli powstańcze furgony. Część powstańców przeszła za Bug. Bogdanowicz z częścią sił Neczaja, przeszedł na północ wzdłuż Bugu.
Powstańcy stracili 11 zabitych i 14 rannych. Rosjanie ogłosili, że poległo 400 powstańców, ale liczby te były zawyżone. Kilka dni po bitwie Oswald Radziejowski stawił się przed Aleksandrem Chruszczowem w Zamościu i został zesłany do guberni północnych.