Bitwa pod Tykocinem – bitwa powstania listopadowego, stoczona 21 maja 1831 roku w okolicach Tykocina. Starcie zakończyło się zwycięstwem sił polskich.
20 maja 1831 roku doszło do krwawej potyczki straży tylnej Gwardii z 2. i 12. Pułkiem Piechoty polskiej pod Rutkami.
21 maja nad ranem w kwaterze w Mężęninie doszło do kłótni szefa sztabu gen. Ignacego Prądzyńskiego z naczelnym dowódcą wojsk polskich gen. Janem Zygmuntem Skrzyneckim. Gen. Prądzyński zarzucał Skrzyneckiemu nieudolność i w wyniku kłótni zrzekł się funkcji szefa sztabu i głównego kwatermistrza, na co gen. Skrzynecki obiecał, że zwolni gen. Prądzyńskiego ze stanowiska, po ukończeniu wzmożonych działań. Gen. Prądzyński obiecał "bierne" posłuszeństwo ale konflikt między generałami narastał.
W tym samym czasie polska armia licząca około 40 000 żołnierzy ścigała rosyjską Gwardię. Widząc polską przewagę, Rosjanie nie podjęli się bitwy i postanowili wycofać się przez Tykocin za Narew.
Straż tylna Gwardii osłaniała broniła miasta i przepraw przez rzekę. Siłami atakującymi dowodził gen. Ignacy Prądzyński wsparty przez dopiero co przybyłego francuskiego pułkownika Daniela Gottfrieda Georga Langermanna.
Siły polskie odniosły zwycięstwo, ale większość jednostek rosyjskiej Gwardii zdążyło się przeprawić.
Zobacz też[]
- Bitwa pod Tykocinem z 1656 roku, stoczona podczas II wojny północnej