Historia Wiki
Advertisement
55px-Star.png Ta strona została uznana za wzorowy artykuł.
Oznacza to, że został dopracowany w każdym szczególe i stanowi jedną z najlepszych stron na tej wiki. Dziękujemy użytkownikowi Diode24q za trud włożony w napisane tego artykułu.

Bitwa pod Uhud – bitwa, stoczona w rok po wydarzeniach spod Badru pomiędzy Kurjasztyami, a wojskami Mahometa w trakcie jego wojen z Mekką.

Preludium[]

Po porażce Badr Kurjaszyci zaczęli gotować się do wojny. Głównodowodzący, Abu Sofian zebrał armię liczącą 3000 osób , tyle samo wielbłądów, 200 koni, 700 wojowników było wyposażone w tarcze. Do walki zostało zaangażowane piętnaście kobiet. Gdy wywiad medyński pod dowództwem, dostarczył informacje znajdującemu się poza Medyną prorokowi o zbliżającej się armii Kurjaszytów, ten nakazał milczenie w tej sprawie i zasięgnął porady u swoich dowódców. Zmierzająca do Medyny armia Kurjaszytów, rozbiła swój obóz pod górą Uhud.

Plan obrony i mobilizacja w Medynie[]

Mahomet był zdania, ze warto okopać się w mieście i w nim zostać, wtedy do walk mógłby włączyć się również kobiety, wspomagając swoich współwyznawców walką na dachach. Proroka poparł Abd Allah ibn Ubajj ibn Salul, który bał się bezpośredniego starcia, a później okazał się być zdrajcą. Pod naciskiem swoich najbliższych towarzyszy i stryja – Hamzy ibn Abd al-Mutalliba, Mahomet zgodził się wyjść Kurjaszytom na przeciw. Została ogłoszona mobilizacja.

Formowanie wojska Medyny[]

Prorok islamu sformował trzy odziały:

  • odział emigrantów, którym dowodził Musab ibn Umajr al-Abdar;
  • odział plemienia Al-Aus, dowództwo nad nim objął Usajd ibn Hudajr;
  • odział Chazaradżytów, kontrolę nad nim przejął Al-Hubab ibn al-Munzir.

Nie wiadomo, czy armia Medyny posiadała konnicę. Tak sformowane wojsko ruszyło na północ od miasta. Przy górze Al-Wada, muzułmanie natknęli wojska żydowskie chętne do pomocy w walce z Kurjaszytami, jednak Mahomet odmówił. Powodem takiego zachowania proroka było pozostanie przy judaizmie i nieprzyjęcie islamu. Tradycja muzułmańska podaje, że w miejscu zwanym Asz-Szajchan, Mahomet zarządził przegląd wojska i nakazał zbyt młodym wojownikom wrócić do Medyny (wśród z nich znajdował się także Abd Allach ibn Umar al-Chattab, syn późniejszego kalifa sprawiedliwego). Jeden z dowódców – Abdullach ibn Ubajja podniósł bunt i dokonał dezercji z ⅓ armii muzułmańskiej. Powodem tego był prawdopodobnie strach przed starciem. Zaraz po dezercji, wojska dotarły pod górę Uhud.

Przygotowanie Kurjaszytów[]

Głównodowodzącym armii został Abu Sufjan ibn Harb. Na flankach pozycje zajęli Chalid ibn al-Walid i Akrama ibn Abu Dżahl. Dowódcą piechoty został Safwana ibn Umajja, a łuczników Abd Allah ibn Abu Rabi. Sztandar niosło plemię Banu Abd ad-Dar.

Przebieg bitwy[]

Kurjaszycki wojownik, Talha ibn Abu Talha al-Abdari, rzucił wyzwanie do pojedynku. Zgodnie z arabskim zwyczajem, bitwę rozpoczynano w ten sposób. Źródła podają, że Talha był świetnym wojownikiem i dopiero Az-Zubajr postanowił rzucić mu wyzwanie. Az-Zubaj pokonał Kurjaszytę, wojska muzułmańskie krzycząc Allahu akbar! ruszyły do boju. Po śmierci Talhy, chorągiew kurjaszycką niósł jego brat – Abu Szajba Usman ibn Abu Talha, lecz ten został zabity przez Hamzę ibn Abd al-Mutalliba. Następnymi chorążymi byli: Abu Sad ibn Abu Talha, Musafa ibn Talha ibn Abu Talha, Kallaba ibn Talha ibn Abu Talha. Wszyscy oni byli członkami jednej rodziny i ponieśli śmierć. Po zabiciu wielu członków plemienia Banu Abd ad-Dar, chorążym został Etiopczyk – Sawab.

Muzułmanie blisko zwycięstwa[]

Oddział, wyznaczony przez Muhammada, stojący na Górze Łuczników, także wziął udział w walce. Kawaleria mekkańska pod dowództwem Chalida ibn al-Walida i Abu Amira Zepsutego trzykrotnie atakowała lewe skrzydło armii medyńskiej w celu wyjścia na flankę i tyły muzułmanów, lecz za każdym razem łucznicy byli wstanie odeprzeć atak. Mały oddział muzułmanów zaczął przełamywać się przez szeregi armii Kurjaszytów. Mekkańczycy zdołali odeprzeć jednak atak oddziału prowadzonego przez Mahometa, lecz mimo to Kurjaszyci zaczęli odwrót. Mimo że bitwa wydawała się wygrana, żaden z muzułmanów nie odważył się podnieść chorągwi po śmierci Sawaba.

Błąd łuczników i porażka wojsk muzułmańskich[]

Większość łuczników, zamiast bronić pozycji, co było wyraźnym rozkazem Mahometa, zaczęło plądrować majątek swoich wrogów. Jedynie Abd Allah ibn Dżubajr, przywódca łuczników wraz z dziewięcioma kompanami, pozostał na pozycji. Uciekający Chalid ibn al-Walid, dowódca mekkańskiej kawalerii zauważył błąd wojsk mahometańskich i rozpoczął atak na flankę Kawalerzyści zabili Abd Allaha ibn Dżubajra i zaatakowali muzułmanów od tyłu. Mahomet na próżno próbował zgromadzić resztki swoich wyznawców wokół siebie. Niedługo po tym, rozpoczął się odwrót jego wojsk, a żołnierze szukali na polu bitwy swoich przyjaciół i krewnych. Sabit ibn ad-Dahah podjął nieskuteczną walkę z kawalerią Chalida ibn al-Walida. Otoczony Mahomet został wraz z dziewięcioma towarzyszami, jednak siedmiu z nich zostało zabitych. Prorok islamu w wyniku starć został ciężko zraniony, jednak nie umarł na polu bitwy. Pod koniec wydarzeń, muzułmańską chorągiew przejął Ali ibn Abu Talib, kuzyn Mahometa, wraz ze swym krewnym, chorąży połączył się z resztą armii muzułmańskiej. Bitwa dobiegła końca, a wyznawcy Allah uciekli przez pobliską przełęcz. Kurjaszyci podjęli także rozmowy z Mahometem, umawiając się pod Badrem w następnym roku.

Advertisement