Bitwa pod Wąsoszem – bitwa powstania styczniowego stoczona 23 kwietnia 1863 roku w okolicach Wąsosza, w powiecie częstochowskim (obecnie województwo śląskie). Starcie było nierozstrzygnięte.
Przebieg[]
Naczelnik wojenny powiatu wieluńskiego mjr. Aleksander Lüttich zebrał oddział liczący około 250 powstańców. 23 kwietnia 1863 roku otrzymał informacje, że w kierunku Parzymiechów zbliżają się siły rosyjskie płk. Suwarowa, liczące dwie roty piechoty i 50 Kozaków. Mjr. Lüttich postanowił uniknąć starcia i wycofał się w kierunku Wąsosza. Wczesnym popołudniem dostał wiadomość od zwiadowców, mówiącą, że Rosjanie zmienili kierunek marszu i znajdują się w niedalekiej okolicy. Powstańczy dowódca postanowił przyjąć bitwę i zorganizować zasadzkę. Około godziny 16 Rosjanie dotarli do miejsca stacjonowania powstańców. Siły polskie się przegrupowały, tak by lepiej osłonić swoje tyły. Powstańcy jednak zdradzili swoje pozycje na skutek przypadkowego wystrzału. Doszło do wymiany ognia, a Rosjanie unikali walki wręcz. Niewykorzystani byli kosynierzy. Po półtoragodzinnej wymianie ognia mjr. Lüttich wycofał się za Wartę.
W bitwie poległo 34 powstańców, a 16 z nich jest znanych z imienia i nazwiska. Spoczywają w zbiorowej mogile na cmentarzu w Wąsoszu Górnym. Starty rosyjskie nie są znane, ale mjr. Aleksander Lüttich w raporcie do Rządu Narodowego określił je jako znaczne. Płk. Suwarow nie zdecydował się na pościg.