Bitwa pod Wincentą – bitwa powstania styczniowego stoczona 18 września 1863 roku w województwie augustowskim. Starcie zakończyło się zwycięstwem powstańców majora Władysława Brandta.
Przebieg[]
Z polecenia Rządu Narodowego majorowie Władysław Brandt i Micewicz zorganizowali oddział Kurpiów. Postanowili oni ukarać straż graniczną powiatu biebrzańskiego, która prześladowała okoliczną ludność. Po odmowie pomocy od Nadmillera, powstańcy Brandta 17 września 1863 roku wyruszyli ku Wincencie. Na miejsce dotarli następnego dnia o 4 nad ranem. Pomimo zmęczenia podjęto decyzję o ataku, obawiając się nadejścia rosyjskich posiłków. 1 pluton strzelców pod dowództwem kpt. Ignacego Lustańskiego i 3 sekcje kosynierów kpt. Bonifacego Dziadulewicza miały atakować od strony Kolna przez ogrody. Kapitan Adamowicz z 2 plutonem strzelców i 3 sekcjami kosynierów por. Bugielskiego miały uderzyć od traktu z Kolna. Pomimo gęstego ognia rosyjskiego, atak się udał, a nieprzyjaciel został zepchnięty na terytorium pruskie. Do walki prawdopodobnie włączyli się pruscy pogranicznicy. Powstańcy trzymali Rosjan na odległość i zniszczyli komorę celną. Po jej podpaleniu wycofali się do wsi Kozioł, a za nimi ruszył nieprzyjaciel. W okolicach mostu na Pisi rozpoczęła się godzinna walka, w wyniku której Rosjanie zostali zmuszeni do odwrotu.
Straty polskie wynosiły 3 zabitych i 5 rannych. Rosjanie stracili 30 zabitych i około 30 rannych. Poległ jeden oficer. Powstańcy zdobyli pewną ilość sztucerów, pistoletów i pałaszy oraz dwa konie.
Po bitwie, przez kolejne 5 dni oddział Brandta był ścigany przez Rosjan. Chcąc uniknąć rozbicia mjr. Brandt rozpuścił piechotę, a na czele jazdy próbował zgubić pościg.