Bitwa w rejonie Dubno – Łuck – Brody – bitwa pancerna pomiędzy dwoma niemieckimi korpusami pancernymi, a sześcioma korpusami zmechanizowanymi Armii Czerwonej, podczas Operacji Barbarossa. Starcie trwało od 23 do 30 czerwca 1941. Była to jedna z największych bitew pancernych II wojny światowej.
Przebieg[]
Prolog[]
1 Grupa Pancerna Wehrmachtu dowodzona przez Ewalda von Kleista miała za zadanie uderzyć na Równe i Korosteń, by docelowo zająć Kijów. Na przeciw niej stał Front Południowo-Zachodni, dowodzony przez generała Michaiła Kirponosa. Front dostał niedokładne informacje wywiadowcze o planowanym niemieckim uderzeniu i Stawka wydała rozkaz kontrataku, który został zatwierdzony przez Gieorgija Żukowa.
Siły stron[]
ZSRR[]
- Front Południowo-Zachodni gen. Michaiła Kirponosa:
- 5. Armia gen. Michaiła Potapowa
- 15. Korpus Strzelecki gen. Iwana Fiediuninskiego
- 27. Korpus Strzelecki gen. Pawła Artiemienki
- 22. Korpus Zmechanizowany gen. Siemiona Kondrusiewa/ Władimira Tamrucziego
- 9. Korpus Zmechanizowany gen. Konstantego Rokossowskiego
- 31. Korpus Strzelecki gen. Antona Łopatina
- 19. Korpus Zmechanizowany gen. Nikołaja Feklenki
- 36. Korpus Strzelecki gen. Pawła Sysojewa
- 49. Korpus Strzelecki gen. Iwana Korniłowa
- 6. Armia gen. Iwana Muzyczenki
- 37. Korpus Strzelecki gen. Siemiona Zybina
- 4. Korpus Zmechanizowany gen. Andrieja Własowa
- 15. Korpus Zmechanizowany gen. Ignacego Karpezo
- 8. Korpus Zmechanizowany gen. Dmitrija Riabyszewa
- 6. Korpus Strzelecki gen. Iwana Aleksiejewa
- 5. Korpus Kawalerii gen. Fiodora Kamkowa
- 5. Armia gen. Michaiła Potapowa
Niemcy[]
- Grupa Armii Południe feldmarszałka Gerda von Rundstedta
- 6. Armia feldmarszałka Waltera von Reichenau'a
- XVII Korpus Armijny gen. Wernera Kienitza
- XXIX Korpus Armijny gen. Hansa von Obstfeldera
- LV Korpus Armijny gen. Erwina Vierowa
- XXIV Korpus Armijny gen. Friedricha Kocha
- Rezerwa armii:
- LI Korpus Armijny gen. Hansa Wolfganga Reinharda
- 1. Grupa Pancerna feldmarszałka Ewalda von Kleista
- III Korpus Armijny gen. Eberharda von Mackensena
- XXXXVIII Korpus Armijny gen. Wernera Kempfa
- Rezerwa armii:
- XIV Korpus Armijny gen. Gustava Antona von Wietersheima
- 9. Dywizja Pancerna gen. Alfreda von Hubickiego
- Dywizja SS Wiking SS-Brigadeführera Felixa Steinera
- Dywizja SS Leibstandarte SS-Obergruppenführera Seppa Dietricha
- 6. Armia feldmarszałka Waltera von Reichenau'a
Bitwa[]
Armia Czerwona próbowała wykonać kontratak, ale borykała się z kilkoma problemami. Jednym z nich był problem z łącznością i ciągłe ataki Luftwaffe. Kolejnym problemem był niewystarczająca ilość środków transportu. Część żołnierzy musiała przedostać się na teren bitwy piechotą, co opóźniło skoncentrowanie sił. Spowodowało to przesunięcie uderzenia na 24 czerwca.
Rosjanie rozpoczęli swój kontratak w kilku miejscach w trójkącie Dubno – Łuck – Brody, ale ich siły były zbyt małe by ofensywa się powiodła. 8. Korpus Zmechanizowany zdobył stanowiska obsadzone przez motocyklistów z XLVIII Korpusu Zmotoryzowanego, a następnie jej cześć wyzwoliła Dubno. Przez problem z łącznością 8 Korpus czekał w mieście na posiłki, które nie nadeszły. 1 lipca Korpus Dmitrija Riabyszewa wycofał się z Dubna.
Podsumowanie[]
Radziecka kontrofensywa poniosła klęskę głównie z powodów logistycznych. Rosyjscy generałowie byli niezdecydowani i wykonywali sprzeczne ze sobą działania. Spowodowało to ogromne straty pancerne i rozbicie kilku korpusów. Na polu bitwy nowy czołg T-34 okazał się być lepszy od większości czołgów niemieckich, które miały problemy w walce z nim. Gdyby Rosjanie atakowali nieprzerwanie, odnieśliby większe sukcesy. Po nieudanym ataku dowództwo nad połączonymi Frontami Południowo-Zachodnim i Południowym objął Siemion Budionny.
Pozycje zajęte przez Grupę Armii Południe posłużyły do wykonania uderzenia na Humań, gdzie do niewoli dostały się setki tysięcy żołnierzy Armii Czerwonej.