Bohdan Hulewicz (ur. 20 czerwca 1888 roku w Kościankach, zm. 31 lipca 1968 roku w Gdańsku) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Obszaru Warownego Grodno.
Biografia[]
Bohdan Hulewicz urodził się 20 czerwca 1888 roku w Kościankach, na terenie Cesarstwa Niemieckiego. Był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana i Związku Młodzieży Polskiej Zet. Studiował na Uniwersytecie Wrocławskim i Monachijskim. W latach 1912-1913 odbył jednoroczną służbę w Armii Cesarstwa Niemieckiego, a po jej zakończeniu dołączył do Polskich Drużyn Strzeleckich. Po rozpoczęciu I wojny światowej został zmobilizowany. Wkrótce został ranny, a po wyzdrowieniu ukończył kurs oficerski. W 1916 roku otrzymał awans na podporucznika. Podczas bitwy nad Sommą, został ranny po raz drugi. Wydawał czasopismo Zdrój. Po rewolucji listopadowej zdezerterował i powrócił do Poznania. Był jednym z założycieli Sekcji Wojskowej Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej i członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Później został szefem sztabu 3. Dywizji Strzelców Wielkopolskich. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W styczniu 1920 roku rozpoczął kurs w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie, a następnie trafił do Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza. W 1923 roku otrzymał awans na podpułkownika. Po jakimś czasie trafił do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej. W lutym 1925 roku został attaché wojskowym przy poselstwie RP W Waszyngtonie. W sierpniu 1926 roku objął dowództwo nad 64. Pułkiem Piechoty, a od maja 1928 roku był komendantem Szkoły Podchorążych Rezerwy w Ostrowi Mazowieckiej. W styczniu 1929 roku awansował na pułkownika, a w kwietniu został szefem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W czerwcu 1933 roku objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 26. Dywizji Piechoty. Następnie trafił do Okręgu Korpusu nr III w Grodnie, na stanowisko pomocnika dowódcy gen. Józefa Olszyny-Wilczyńskiego.
Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej został dowódcą Obszaru Warownego Grodno, a 10 września objął dowództwo nad Grupą Grodno. Część swoich sił wysłał do obrony Lwowa. Przekroczył granicę z Rumunią i został internowany. Po przekazaniu stronie niemieckiej był jeńcem oflagów w Dorsten i Doessel. W marcu 1945 roku został uwolniony. Po wojnie powrócił do Polski.
Zmarł 31 lipca 1968 roku w Gdańsku.