Bolesław Ciechanowski (ur. 19 marca 1897 roku w Orle, zm. w kwietniu 1940 roku) – polski wojskowy, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 64. Pułku Piechoty.
Biografia[]
Bolesław Ciechanowski urodził się 19 marca 1897 roku w Orle, na terenie Imperium Rosyjskiego. Podczas I wojny światowej służył w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. W kwietniu 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W grudniu 1924 roku otrzymał awans na majora. W 1928 roku ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i trafił do Dowództwa Okręgu Korpusu nr V w Krakowie. We wrześniu 1930 roku został szefem sztabu 13. Dywizji Piechoty, a w styczniu 1933 roku awansował na podpułkownika. W czerwcu 1933 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 44. Pułku Piechoty, a od października 1936 roku dowodził pułkiem. W 1938 roku stanął na czele 64. Pułku Piechoty w 16. Dywizji Piechoty płk. Stanisława Świtalskiego.
Na jego czele uczestniczył w kampanii wrześniowej. Podczas bitwy nad Osą został ranny w nogę i oddał dowództwo mjr. Aleksandrowi Rewerowskiemu. Trafił do szpitala w Brześciu nad Bugiem. Po przekazaniu miasta Sowietom, trafił do niewoli.
Zginął w kwietniu 1940 roku podczas zbrodni katyńskiej. Jego nazwisko figuruje na tzw. białoruskiej liście katyńskiej.