Bolesław Fijałkowski (ur. 2 maja 1891 roku w Bobrownikach Małych, zm. prawdopodobnie wiosną 1940 roku) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, twórca planu obrony Lwowa. Ofiara zbrodni katyńskiej.
Biografia[]
Bolesław Fijałkowski urodził się 2 maja 1891 roku w Bobrownikach Małych, na terenie Austro-Węgier. Jego ojciec Bolesław Grzegorz Fijałkowski brał udział w powstaniu styczniowym. Po wybuchu I wojny światowej, dołączył do Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu kontynuował służbę w Legionach Polskich. W 1915 roku został ranny, a w 1917 roku dostał się do rosyjskiej niewoli, z której udało mu się uciec. Po kryzysie przysięgowym dołączył do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Brał udział w bitwie pod Rarańczą, po której został internowany, a następnie wcielony do Armii Austro-Węgier. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a po jej zakończeniu studiował na Politechnice Lwowskiej. W maju 1922 roku otrzymał awans na podpułkownika. W 1923 roku objął dowództwo nad 42. Pułkiem Piechoty, a rok później został awansowany na pułkownika. W maju 1926 roku trafił do Korpusu Ochrony Pogranicza i objął dowództwo nad 2. Brygadą Ochrony Pogranicza. Następnie dowodził 5. Brygadą KOP. W lipcu 1928 roku stanął na czele piechoty dywizyjnej 23. Dywizji Piechoty. W 1930 roku ukończył IV Kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Później dowodził piechotą dywizyjną 3. Dywizji Piechoty Legionów. W 1935 roku trafił do Dowództwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie.
Podczas kampanii wrześniowej, w dniach 10-11 września dowodził obroną Lwowa. Przygotowywał plan obrony miasta. Od 12 do 22 września był zastępcą dowódcy Grupy Obrony Lwowa gen. Franciszka Sikorskiego. Po kapitulacji miasta dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem obozu w Starobielsku.
Prawdopodobnie został zamordowany wiosną 1940 roku, podczas zbrodni katyńskiej, ale jego nazwiska nie ma na żadnej z opublikowanych dotychczas list.